ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.
و تو
از
هر آنچه
تاکنون
دیده بودم
زیباتری

بایگانی

بذارید از امروز بگم که چیا شد 

امروز برای همیشه با اون بیمارستان خدافظی کردم 

بدون اینکه کسی بفهمه 

داشتم فکر میکردم خودکشی چه چیز عجیبیه یا مردن 

یه روز خیلی عادی میری همه کاراتو انجام میدی 

و بوم نو چند ثانیه همه چی تموم میشه 

بعد برگشتم خونه 

بدون دردوخونریزی و حتی وابستگی یا دلبستگی 

بعد اومدم یه پسره بهم ازین مشتا داد زدم توش دو تا شکلات بود با ذوق  گفتم میشه جفتش برا من باشه و محکم محکم بغلش کردم 

خیلی حس خوبی بود 

کاش شمارشم میگرفتم باهاش دوس میشدم اه چرا به ذهن خودم نرسید اون موقه 

ولی مود بود 

کاش ببینمش باز 

کیوت من ...

خلاصه که از فردا دیگه یه روز در میون آفم باشگاه میرم تمرین میکنم یاد میگیرم و خوشحالم 

یکی از دلایلی که من دوست داشتم تو یه شهر بزرگ زندگی کنم تعداد بیشتر انتخاب هام بود 

توانایی تغییر در واقع وقتی رخ میده که تو شرایط و امکاناتش رو هم داشته باشی

من جرأتشو دارم 

حاضرم از دست بدم اما خب اعصاب و روانم آروم باشه 

خیلی دوست داشتم براتون بنویسم چه ها که نگذشت اما خب از حوصلم خارجه 

چیزی که مهمه اینه هیچوقت نذارید عمرتون با کسایی بگذره که دوستشون ندارید 

 

 

 

از من چیزی جز مشتی خاک نخواهد ماند 

غصه چه را میخوری دل دیوانه 

این بیمارستانی که بودم به شدت موجودات سم داشت 

هنوز هستم به فکر استعفام 

امروز با خونوادم میخوام راجبش صحبت کنم 

این یکی بیمارستان جو خیلی صمیمی بینشونه 

بچه ها خیلی با اون بیمارستان فرق میکنن 

بینشون حس زنده بودن داری 

روز اولی که منو دیدن باهام خیلی صمیمی و محترمانه برخورد کردن 

و ...

من دلم قرص شد 

به اینکه مثل اونجا قرار نیست هرروز توهین بشنوم 

هرشیفت بابت هرچیز کوچیکی سرم داد بزنن 

و عین یه دیکتاتور محض و به تمام معنا باهام استفاده بشه 

بچه های اینجا همه باهم کار میکنن .

برا همین نمیذارن کار رو زمین بمونه

من خیلی وقته کیفیت برام مهمه 

اصلا دیگه مهم نیست توی بهترین و بزرگترین بیمارستان شهر باشی 

مهم اینه آدم دلش خوش باشه 

من بین اینا احساس غربت نمیکنم 

بااینکه ممکنه گاهی ترکی صحبت کنن 

گاهی کردی 

و گاهی اصلا صحبت نکنن 

فقط چون مهربونترن باهام ...

از صمیم قلب به دوس پسری احتیاج داشتم که بریم برف بازی 

و تازه شبم بیفتیم تو جاده بریم شمال دم صب جلوی ساحل ازش لب بگیرم 

و تو بغلش حس کنم چقدر میشه دیوونه بود 

من رأس یک ساعت خاص هرروز صبح سوار مترو میشوم 

رأس یک ساعت خاص هرروز صبح خط عوض میکنم

اما اینکه هرروز صبح درست کنار یک نفر رپی پله برقی فلان ایستگاه بایستی که از قضا این یک نفر به شدت هم موجود کراشی باشد اصلا چیز طبیعی ای نمیتواند باشد ! 

حالا ازین ها بگذریم آمدم بگویم که همان جمله معروف که درد کشیدن بهتر از هیچ بودن است 

اپدیت بدم که باید هزار صفحه بنویسم 

فقط اینکه هات چاکلت امروز ...

حس امروز 

امروز ..

امشب 

پیاده رویش 

تاراش 

کاش حس نمیکردم دلت انقدر صافه پسر 

کاش نمیتونستم باور کنم انقدر از ته دلت آدمارو میخوای 

کاش ..

کاش انقدر هوای آدمو نداشتی که خس غربت نکنه 

کاش ..

ولی من از صمیم قلبم ازت ممنونم 

بااینکه حتی 

اسمت رو 

نمیدونستم 

ولی تو مراقبم بودی 

ممنونم فرشته بدون بال 

ولی من انقدر دلم تنگ شده از ته دلم بهت بگم قربون چشات برم 

و بغض نکنم 

این بغض لعنتی اینکه سریع گریم میگیره 

من میدونم برای هیچکس مهم نیست من اصلا نفس بکشم یا نه 

ولی خب تو با قلب ویرانه من چه کردی 

تو که قرار بود تکیه گاه بشی پناهگاه بمونی 

تو که قرار بود بشی آروم جونم 

شدی درد قلبم ؟ 

تو که خود قلبم بودی 

من از ته دلم برات مینوشتم قلبم ...

من حالا با این دل سیاه نحس مونده رو دستم چیکار کنم هوم ؟ 

من که میدونم تو حتی یادت نمیاد چند وقته نیستی 

اون آخرین بارو زنگ زدم بگم دارم تموم میشما 

بر نداشتی 

تموم شدم 

حالا هر کی هر کاری کنه قلبم دیگه نمیزنه 

حالا دیگه هر کی هر چی من براش عزیز باشم باور نمیکنم 

همه مث توان 

مث خودتن 

وقتی ببینن آدم دلش گرفتع ول میکنن میرن که همه چی تموم ش .

ولی خوب کردی 

شاید باید میرفتی تا ته کشیده جونم برای همیشه تموم ش .

من آدم احمقی هستم 

چون تایم زیادی از زندگیم رو صرف محبت به دیگران کردم 

من آدم احمقی هستم چون فکر میکردم آدمها راست میگویند 

من آدم احمقی هستم چون باور کردم قبول کردم و اجازه دادم وابسته و در واقع دلبسته بشوم 

چون حتی یک کبوتر مرده در مسیر پیاده رو هم میتوانست اشکم را در بیاورد 

من آدم احمقی هستم چون 

بار ها پس زده شدم اما باز امیدم را از دست ندادم 

گفتم شاید اینبار برخلاف بارهای قبل شد 

شاید اینبار محبت چیزی شد میان من و آدمها

اینجا جای امنی برای من بود 

بود ..

نمیدانم چرا به جرات این روز ها بیشتر از فعل ماضی استفاده میکنم 

دارم به خودکشی فکر میکنم 

دقیقا با همین حجم از محبت جا مانده در دلم عمیقا دارم به خود کشی فکر میکنم 

به اساسش فعلا نه به چگونگی انجامش 

چون احتمالا مثل همیشه که در همه کار ها لجباز بودم 

لجبازی ام 

اطلاعات به دست آمده از رشته تحصیلی ام 

و دسترسی آسانم به انواع و اقسام داروهای های آلرت کار چندان سختی نباشد 

یعنی اصلا سخت نیست 

شدنش که نزدیک به صد 

فقط مانده این همه محبت جا شده در قلبم را خاک کنم 

همین 

سنگینی همین ها نمیگذارد 

اصلا تابحال شنیده بودیت که کسی زیر این حجم آوار از محبت عقده شده در دلش نتواند کاری کند 

آخ ..

راستی پسرک دم مترو چه ؟ 

دیگر کسی شکلات شب یلدای تنهایش را تنها برای دیدن لبخندش به او نمیدهد 

نمیدهد دیگر 

چون از من فقط یک نسخه بود 

احتمالا من برایش دخترک شکلاتی هستم 

من را همیشه با ماسک دیدع 

یک بار بدون روسری با موهای بسته 

یک بار با کلاه 

احتمالا یک مدت دیگر من را حتی به خاطر نیاورد 

ذوق چشمانم اما هرگز از خاطرش نخواهد رفت 

احتمالا برایش شبیه لحظه ای باشم که بگوید من این لحظه را قبلا دیده ام 

مثل تمام این لحظه ها که من خواب دیده بودم و به خاطر نمی آوردم 

من 

از 

زندگی 

همه 

رفتم 

تقریبا فقط سه نفر هستند که از حالم خبر دارند 

واقعی 

البته مبهم 

نمیدانند 

نمیدانم 

آخ همه امید مامان بودن سخت ترین قسمت ماجراست 

من دیگر هیچ چیز هیچکس نیستم 

لابد 

به گمانم 

این مدت آنقدر گریه کردم که هرروز صبح چشم های پف کرده ام با سوزش و به زور باز شد 

اینها را هم اینجا نمینویسم که بگویم چند سال دیگر می آیم میبینم چقدر قوی بوده ام و ازین کسشر ها 

نه اصلا 

من هیچ کدام ازین سالهای لعنتی هیچ کدام از نوشته هایم را دو بار نخوانده ام 

ماهی هستم

و تمام تلاشم استمرارم در رها کردن و رفتنو نیستونابود شدن بوده 

هوا کم کم تاریک میشه 

من یهو میزنم زیر گریه 

خسته از زیر چشم گودافتاده 

چشم پف کرده 

خسته از همه چی 

خسته از این همه بالا پایین شدن امید 

دیگه تصمیمی که بارها نصفه و نیمه گرفتم عملی میکنم 

برای همیشه ..