نمیدونم اما

معنی این همه طلبکار بودن آدمهارو نمیفهمم 

اینجا نوشتن هنوز اون حس خوبه رو داره

هی میخوام بیام بنویسم که چه اتفاقایی افتاده اما هی وسطش کار پیش میاد 

میدونی من میدونستم آدمیم که هرچی بیشتر سرم شلوغ باشه راحت تر همه چیو هندل میکنم 

عاشق مدیریت بحران ؛)

اره هر بار اینو میذارم میگم نیگا یه چشمو ریمل زدم 

حالم بهتره .

و خب همینو میخواستم 

اون آرامش 

اون استیبل بودن 

اون طوفانی نبودن امواج اما حس حرکتش 

خلاصه که این روزا دارم آروم تر میشم و دلیلش حذف کردن آدمای سمی دورم بود 

من همیشه تنهایی بهتر همه چیو کنترل میکردم 

زندگی جمعیمم بد نیست اما ترجیحمم نیس

خلاصه اومدم بنویسم تصمیم درستو گرفتم 

دارم کم کم با این روتین سخت کنار میام 

و انصافا خوبم کنار میام 

مهر تو عمق وجودم حس میشه ...

 

 

محاصره

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

درد یواشکی مزمن یهویی

همه چی از یه تصمیم یهویی که حاصل اتفاقای کوچولو کوچولو بود شورو شد 

من خسته شدم 

اره خسته شده بودم از بودن 

ازینکه من اونی بودم که بود 

و نبودش با بودش فرقی نمیکرد 

اولش که اومدم بنویسم کلی حرف داشتم اما میدونی که من دقیقا یهو وسط راهه که خسته میشم 

نه که بخوام وایسم نه یهو ساکت میشم 

یهو همه به خودشون میان میبینن چند ساعته تارا یه کلمه ام حرف نزده 

اره دقیقا یهو ساکت شدم 

یهو همه دلخوشیامو جم کردم اوردم ریختم تو دلم و بستمش که برم 

نه برا همیشه ها 

اتفاقا من همیشه یه ور دلم منتظره

منتظره یه تیکه محبت 

یه تیکه مهر 

چمیدونم 

یکم دوست داشتن 

دوست داشته شدن 

نه که نداشته باشمش چرا دارم 

اما اینکه یاداوری بشه حس بشه قشنگه نیست ؟ 

شایدم ندارم نمیدونم 

این روزا خیلی حرف میزنم فکر میکنم میرم میام همشم با خودمه

تو بیمارستانم که هستم همش فکر میکنم فکر فکر فکر 

داره تموم میشه ها سال دیگه این موقع نه این ادما هستن نه این شرایط فقط منم که موندم ینی همینم منم ؟ 

ینی منم عوض میشم تو این یه سال ؟ 

داشتم ارزو نیکردم کاش دیگه هیچ اتفاقی نیفته یکم اروم بگذره 

مثل این چند روز که کتاب خوندم درس خوندم 

باز کتاب خوندم درس خوندم 

اون چند تا شیفت اول استرس داشتم برا بیدار شدنش 

میدونی من هیچوخ انقدر حرف نمیزدم 

اصن هیچوخ هیشکی نفهمید من حرف زدنمه که درده 

اگه نه حالت نرمال مرگیم نباشه اصن حرف نمیزنم که 

اینجوری یه ریز یه بند مینویسم 

طولانی مینویسم یه مرگیم شده 

که خودمم نمیدونمشا اگه میدونستم که مینالیدم میگفتم 

بهش میگم میام میام میبرمت همونجا که باید 

اصن با برف زمستون میام خوبه 

سفید چیلیک چیلیک میباره ارومه 

سرده 

سرده اره منم میدونم از سرما متنفرم 

اما تو زیر پل کارگر شمالی وایسا من دنیامو میدم 

مال تو 

ازینجا تا تو چند تا پاییز راهه ؟ 

یادته؟ 

نه تو یادت نمیاد 

اصن هیچی یادت نمیمونه 

میبینی خودمم فکر نمیکنم به کلمه ها فقط مینویسمشون الان تازه بیشتر تمرکز رو حرکت سریع شست دست راستمه رو کیبورد گوشیم 

خستم یکم 

فقط یکما 

یکم 

یه ذره 

نباش 

من اروم میگیرم 

هنوز دوسم داری؟

هنوز دوسم داری؟ 

تازه میخوام روشنش کنم

نمیدونی چقدر دلم میخواد بشینم برات ریز به ریز همه چیو تعریف کنم 

ولی ساکتم 

نمیدونی چقدر دلتنگ همه کساییم که دوس دارم

ولی دورم 

نمیدونی چقدر دوس دارم برم سوار اولین اتوبوس تو ترمینال بشمو و حتی ندونم مقصدش کجاست 

ولی تو تخت لش کردم 

حتی نمیدونی چقدر حالم خوبه 

ولی پر نگرانی ساکنم 

تو هیچی ازم نمیدونی 

هیچی 

ولی من دوست دارم 

و این برام جالبه 

دنیا بزرگه 

خیلی بزرگ تر ازینکه این سریال چند مینه که عاشقشم پشت بند هم نبینم 

اره من یه غریبه آشنام مگه نه ؟ اینو خیلی خوب میدونی 

داری لمسش میکنی.

 

حتی سعی :) 

فقط ده هفته دیگه تا مرحله بعد

دیروز بهم گفت دیدی چه دانشگاه زود تموم شد 

ناخودآگاه گفتم کجا زود تموم شد 

همه چی مثل یه فیلم رو سرعت هزارایکس از جلوی چشمم گذشت

اتفاقا

آدما 

قضاوتا 

نامردیا 

حرفا 

حرفا

حرفا

منفعت طلبیا 

عوض شدنا 

آخ چیزی جز سنگینی جابجایی چند تن خاطره گه از دانشگاه تو ذهنم نبود 

من خاطره خوبی ازش نداشتم 

و همش پشیمونی که چرا چرا چرا همون اول نرفتم اونجایی که باید 

شاید اونجاام همین میشد اما حداقل این حجم از حسرت رو نداشتم 

دلم میگیره 

چشمامو میبندم 

به این هفته های باقی مونده فکر میکنم 

به اینکه تا جای ممکن سریع تر بگذره 

کلی دغدغه 

که لنگ یه شروعه 

از چی میترسی؟ هیچی 

چی میخوای ؟ همونی که باید 

میتونم مگه نه؟ نمیدونم دست توعه همه چی 

پاشو پاشو خودتو جمع کن 

دانشگاه تهران

بزرگ ترین حسرت زندگی من این بود که دانسگاه تهرانو از دست دادم 

سر یه تصمیم گیری احمقانه 

و حسرتش تا ابد با من باقی میمونه 

 

امنگاهم

مریض تخت سه 

مریض روبروی استیشن 

اولین بار اینطوری شناختمش : اون مریضی که جمجش تو شکمشه 

چی؟ شکمش؟ 

همون که مغزش ریخته بیرون

چی؟ ریختع بیرون ؟ 

گفته بهش دست بزنید

من بهش دست نزدم

بالای تخت نوشته تاریخ بستری ۴/۶

 

چشماش 

آخ چشماش ..‌

اون قشنگ ترین چشم های دنیارو داره 

چشم های روشن مژه های بلند و زیباترین حالت چشمی که تابحال دیدم 

امروز ته ریش داشت 

من بالای سرش مات و مبهوت به این فکر میکردم که اگه سالم بود اگه سرپا بود اگه مغزش منبسط نشده بود اگه اگه اگه 

قطعا یه نفر شیفته حالت چشمهاش منتظرش میبود 

ادامه میدم

از تلخی تجربه دیروز کلمه ای نیست برای نوشتن 

از امید امروز هم ...

بهش گفتم اگر خیر و صلاحی هست رخ بده اتفاق بیفته رقم بخوره حتی اگه سخت باشه من بجون میخرمش 

بجون ...

من حالا دارم حجم زیادی از فشار و فشار و باز هم فشار دستوپنجه نرم میکنم 

اما یادته که گفته بودم صبر برام چیز مقدسیه.

میلرزم میلرزیدم میلرزیدم ...

اما دست خودم نبود 

ادامه میدم