title

تایتل بالای وبلاگم را از دفترچه خاطرات نوجوانی مادرم پیدا کردم 

احساس میکنم گم شدم 

اما ازین گم شدن ناراحت نیستم 

چیزی شبیه به این را دارم که آدمهارا دیگر نمیبینم 

درست برعکس چند سال پیش 

بچه تر که بودم همش احساس میکردم من نامرئی ام من دیده نمیشم 

من به نظاره نشسته ام 

حالا اما انگار هیچ آدمی اصلا وجود ندارد 

جز عزیزی که پاره جانم است 

گاهی هر چه فکر میکنم خاطره ای در من نیست 

دلتنگ چیزی از گذشته نیستم 

خانه خانواده اینده من حتی خود من تعریف جدید دیگری دارم ...

من شبیه به نجات یافته از غرق شده ای که از آفتاب روی پوست تنش در یاحل حالا لذت میبرد ام 

امید به زندگی

من که تا جایی که به خاطر میاورم آدمِ آدم گریزی بودم 

اصلا همه تلاشم این بود بدو بدو از هیاهوی آن بیرون پناه بیاورم به قفلِ پشتِ درِ خانه مان 

اصلا چیزی شبیه به حس افتادن یک چیز باارزش وسط اقیانوسِ عمیق 

خیلی عمیق 

خیلی خیلی عمیق 

شبیه سکانسِ آخر تایتانیک در پیری اش که گردنبند را به اقیانوس می اندازد 

نمیدانم 

گاهی فکر میکنم تا مرز ترکیدن پیش میروم و عجیب قوی ام 

دوام می آوردم 

و از دور لبخند میزنم و تمام درست و غلط های همه این دنیای تختِ گردالویِ مستطیلِ چند ظلعیِ نامنتظمِ فلان فلان شده برایم معنایش را از دست میدهد 

 

و تو ..

اما تو ...

تو مرکز همه هزارتوهایِ بی انتهایِِ ذهنِ مشوشِ منی .

قد هزار تا اطمینان نوشتن پشت هم

بچه تر که بودم بیشتر دلم میخواست برم اون بیرون و همه چیو کشف کنم تجربه های جدید چیزای جدید اتفاقای جدید دلم میخواست بیرون باشم بیرون برم بگردم 

بزرگتر که شدم دیدم بیشتر خونگی ام کمتر دلم معاشرت میخواد دیدم بیشتر دلم میخواد خودم باشم کتابام باشن یاد گرفتنام تنهایی باشه 

تا یار اومد 

یار که اومد هر چی که گذشت دیدم بیشتر دلم میخواد باهاش به دور از اون هیاهو و سروصدای بیرون باشم دیدم انگار بین جمعیت دوست ندارم بریم 

یکم که گذشت دیدم خونه تنها پناهمونه 

الان حس میکنم خونه منطقه امنمه انگار سنگرمه 

حالا خونه کجاست ؟ هر جا اون باشه 

هر جا بتونم چشم بدوزم به چشماش 

هر جا خنده هاشو نگاه کنم 

هر جایی که اون دستمو بگیره 

حتی اگه سقفش آسمون باشه حتی اگه ابراش ببارن حتی اگه سیل و طوفان باشه اون که باشه انگار همممه چی هست 

انگار همه چی یه طعم دیگه از زندگی کردنو داره برام 

هر بار که نگاشمیکنم خیلی تلاش میکنم بغض نکنم 

آخه قشنگه ...

انگار تمام دنیارو جا دادن تو قلب من تا باهاش دوسش داشته باشم 

پناهه 

سنگره وسط یه جنگ نابرابر برا زنده موندن برا تیر نخوردن 

شبیه خنکی یه نسیم وسط گرمای یه صحرای بزرگ بی سروته گمشدست 

امیده 

امید به همه چی 

اون تنها آدمیه که سفیده 

سفیدِ سفیدِ سفیدِ سفیدِ سفید ...

تنها کسی که حاضرم سرش قسم بخورم 

یه قلب مهربون پاک زلال 

شفاف 

آرامشبخش 

نمیدونم چند هزار سال این روح گشته و گشته تا تو قلب اون الان مال من باشه 

اما ذره ای به چیزی که با تمام وجودم حس میکنم شک ندارم :) 

 

عزیزدلِ عزیزدل

از همه جمله هایی که شب عروسیمون شنیدم یکیش خیلی به دلم نشست 

خاله امیر یه جایی آخرای مراسم اومد بهم موقع تبریک گفتن گفت تو دیگه عزیزدلِ عزیزدل مایی مراقبش باش ...

:) 

از برای قلب من

من نمیدونم اما حس میکنم اون پاک ترین و زیباترین وجودیو داره که توی تمام این سالهای زندگیم حس کردم 

چشماش ...

وای چشماش 

هربار که یاد خنده هاش میفتم اشک تو چشمام جمع میشه 

هیچ چیزی جز خوبی و مهر توی وجودش و قلبش ندیدم و حس نکردم 

اون عمیق ترین ارامش رو میتونه توی تمام ریشه های وجودم به حرکت دربیاره 

میتونم حس کنم وقتی که هست وقتی که میخنده دیگه هیچی تو دنیا نمیخوام جز اینکه فقط خیره بشم به ترکیب خنده لباش و چشمای زیباش

الان که دارم اینارو مینویسم یه عالمه اشک گومبول گومبول شده رو بالشتم 

و من اونقدر دلم براش تنگ میشه که هر بار هربار اگه بیشتر از چند ثانیه تو بغلش بمونم بغضم میگیره 

من هیچوقت این حجم از دوست داشتن رو توی وجودم نداشتم

هیچوقت فکر نمیکردم بشه اینطوری شیدا بود 

شیفته شد 

عاشقی کرد 

هر بار که چند قدم میرم عقب ترو به جزئیات حرکات معمولیشنگاه میکنم انگار دیگه خودم نیستم اونم 

انگار همه وجود من داره با اون ادامه میده 

با اون نفس میکشه 

با اون زندگی میکنه 

با اون توانایی حرکت داره 

انگار که همه وجودم بهش گره میخوره و ریشه میکنه تو وجودش ...

من هیچوقت انقدر نتونستم کسی رو دوست ... داشته باشم ...

هر بار مطمئن تر از قبل

دلم میخواد یه بار دیگه با امیر ازدواج کنم :) 

اصن حس میکنم یه بار واقعا کافی نبود 

دلم برا اون ذوق و شوق تنگه 

دوست دارم که هزار بار دیگه بهش بگم بله 

و هر بار مطمئن تر از قبل 

تو جوانه خواهی زد

شکوفه ها را خواهی دید 

باد تورا بوسه خواهد زد 

و چشمان تو پر از نور خواهد شد 

بهار است هنوز 

تو جوانه خواهی زد 

ازم پرسید چطوری

خب من هیچوقت خودمو با کسی مقایسه نکردم 

از وقتی که به خاطر میارم خودمو نسبت به خودم سرزنش میکردم 

همش دلم میخواست بهترین خودم که بودم بشم یا میتونم باشم 

اما در آخر دیدم هیچکس ابدا هیچکس من رو بیشتر از خودم نمیتونه دوست داشته باشه

و اینکه سخت نگرفتم 

همیشه با خودم میگفتم شرایطی که الان به وجود اومده یه شبه نشده 

که حالا من انتظار داشته باشم یه شبه درس بشه 

مثلا من اول شروع کردم به پذیرفتن 

مثلا اینکه اضافه وزن دارم 

مثلا اینکه تنبلم 

مثلا اینکه پشتکار ندارم 

اینکه بدونی چه مرگته خیلی خوبه 

اما اینکه بپذیریش خیلی مرحله زمان بریه 

برای من طولانی تر ازین این بود که بخوام با خودم روبرو بشم و باهاش مقابله کنم اصن بفهمم چطور میشه یه راه حل درستو حسابی پیدا کرد 

و اینکه بیشتر ازینکه به این فکر کنم عایا جواب میده یا نه 

فقط انجامش بدم 

کنترل کردن ذهن بنظرم از هر چیزی سخت تره 

سخت تر از گرسنگی سخت تر از خستگی 

اصن سخت تر از استخراج گنج از توی غار های دور افتاده 

خلاصه که ته تهش کسی جز خود آدم نمیتونه به آدم کمک کنه 

حتی دوست 

حتی خونواده 

و حتی یار 

اینا مث کاتاایزور عمل میکنن 

ممکنه بتونن کمک کنن واکنش شیمیایی سریعتر رخ بده 

اما اول و آخر واکنش در واقع خود الان تو و ورژن بهتری از خود توست 

ماهیت تو تغییر نمیکنه بلکه ورژن بهتری از تو به وجود میاد 

راه سخت و زمانبر و ازون مهم تر به شدت انرژی بری ام هست 

اما همیشه به خودت حق یه سری چیز های منطقی بده 

مثلا اینکه قرار نیست مثل یه ربات بدون اصطحلاک بی وقفه اوکی خوب و سر برنامه باشی 

اما جبران کن 

به خودت قول بده که جبران کنی 

و اینکه کتاب بخون :) 

 

شاید بتونم هزااار صفحه بنویسم

از این روزها 

از این روزهای زیستنم 

از این تجربه ها 

شاید بارها اومدم بنویسمو یه چیزی پیش اومد که نشد 

یا توی وجود من یا بیرون از من 

اما میتونم بگم تمااام این مدت و تمام این روزها چیزی که من رو سر پا نگه داشت تلاشم برای بهتر شدن بود 

اینکه هر بار تلاش کنم که صبور تر باشم 

که آروم تر باشم 

و بیشتر از قبل بگم و عنوان کنم که ... فدای سرت 

فدای سرت درست میشه 

فدای سرت بهتر میشه 

و هر بار یه داستان جدید کوتاه یا بلند رو شروع و تموم کنم و برم دنبال یه چیز جدید 

داشتم فکر میکردم آیا من هم یک جستجوگر هستم 

آیا من هم تلاش میکنم که بفهمم آگاه تر بشم یا تجربه و دید جدید و متفاوتی ازین روند به ظاهر تکراری داشته باشم 

نمیدونم 

خودم الان یه حالت استیبل رو حس میکنم که دلم هم نمیخواد بهمش بزنم 

شاید اگه چند سال پیش بود دوست داشتم هکش چیز های جدید باشه 

تجربه اتفاق انگار یه گوله از یه عالمه شور توی وجود من بود که هر لحظه ممکن بود مثل بیگ بنگ بدون هیچ فکری بووووم منفجر بشه 

اما حالای من 

حالای این دختر بیشتر از هر وقت دیگه ای تحلیلگره 

حالا اما من بیشتر فکر میکنم ساکت ترم 

انگار عمیق تر تو وجود من هر چیزی ریشه میکنه و دوست دارم بیشتر نگه دارم 

این روزا بارها پیش اومده که فکر کردم هر چیزی رو دقیقا همون لحظه ای که ذوقش رو دارم انجام بدم و از هر چیزی که ممکنه غمگینم کنه راحت تر عبور کنمو بگذرم ...

اما گذر این روزهارو هرطوری که هست دوست دارم

کنار اون :) 

تلاش برای آینده

هی به این موضوع فکر میکنم که برا چی دارم کار میکنم ...

نتیجه چیزی نیست جز مسافرت 

تجربه بی خیالی و شوق و کنجکاوی تجربه چیزهای جدید 

دیدن طبیعت 

نفس کشیدن تو جنگل 

شنیدن موج ها 

این همه زیبایی 

برای من یه سقف نقلی ساده و یه ماشین معمولی کافیه 

ولی دیدن جاهای جدید 

لمس طبیعت 

شوق تجربه 

و همش با یار ، یارم ، یار عزیزتر از جانم ...

هرگز کافی نیست 

براش تلاش میکنم 

از دلخوشی های کوچیک تااااا تجربه های مختلف این سر تا اون سر دنیا 

حتی اگه اندازه سفر به یه خوشحالی فروشی تازه برام باشه :)