نقطه ویرگول

حالا که تو دوران مبهمی از تاریخ هستیم و ایرانی بودن ازینور مونده و ازونور روندمون کرده دلمو خوش میکنم به کمتر کردن درد چند تا ادم مریضی که دوروبرمون هستن 

آدم هایی که بعضیاشون خوبن مهربونن اجتماعین گرمن 

بعضیاشون طلبکارن عصبانین سردن 

و همه این ادما تو یه چیزی مشترکن 

و اون درده 

حالا که همه جا ساکته ساکته و همه خوابنو هیچ صدایی از خونه های دوروبرو رفتوآمد ماشینا نمیاد بعد بیست ساعت بی وقفه کارکردنو 

دیدن دو بار سیژر مریضو جمو جور کردن انواع و اقسام ادما به خودم نگاه میکنم و بیستو چند سالگیم 

دقیق تر بگم بیستو هفت سالگیم 

نمیدونم نه سال پیش که اینجا شروع به نوشتن کردمو ۱۷ ۱۸ سالم بیشتر نبود. ه سال بعدم خودمو کجا میدیدم 

اما الان نصفه ی شبه و منمو یه ادمی که درد داره مریضه کویدش مثبته نمیتونه حرکت کنه و هزااار جور دردو بلا و رنجو سختی دیگه 

شاید همین نرسینگ منو هر روز صبح میکشونه سر کار 

بلکه یه ادمی یه جایی یه دردی ازش کم شه و یه اخی خدا برات بسازه بندازه پش قباله ما 

بعد من به این فکر کنم که کاش ایرانی بودنمون مارو ازینور نمیروند ازونور مونده 

یا لابد یه همچین چیزی 

؛