تنها تو اتاق تاریک چشمامو محکم رو هم میبندم و سعی میکنم به این فکر نکنم نبودنم با بودنم مو نمیزنه
جمع میشم جمع تر پاهامو تو شکمم جم میکنم و سعی میکنم هیچ چیز رو به خاطر نیارم
هیچ کلمه ای رو
درست شبیه جنین ناخواسته ای که هیچکس منتظرش نیست و از یه سقط حتمی جون سالم به در برده .
من دختر خوش شانسی بودم
چون بابام دختر دوست داشت
چون همه تلاششو کرد من مستقل بار بیام
چون هلم داد وسط جامعه
چون شانس اینو داشتم تنها سفر کنم
چون شانس اینو داشتم که عاشق بشم
کف مترو چارزانو بشینم تو قطار تند تند آرایش کنم
بیرون برم
دوستای مختلفی داشته باشم
زندگی کنم
شکست بخورم زخم بشم جمش کنم مداواش کنم تنهای تنها
دیوونه بازی درارم
با هیجان هام زندگی کنم
دم دانشگاه سیگار بکشم
دست دوستامو بگیرم ببرم شهر کتاب کتابایی که خوندم نشونشون بدم
ذوقم به لوازم تحریرو نشون بدم
برق چشمام موقع اولین قطرره های بارونو با صدام بشنون
تو جاده ساعتها تنهایی آهنگایی که عاشفشونم بارها و بارها گوش بدم
من شانس اینو داشتم نصف شب بیرون بچرخم و حس دوست داشته شدن داشته باشم کشف کنم لمس کنم
ببوسم چشم بدوزم به لبخند
من شانس اینو داشتم هر چیزی که دلم میخواست رو انتخاب کنم
شانس اینو داشتم حرف بزنم
تصمیم بگیرم
بحث کنم
و پای سختی همه چی وایسم
من شانس اینو داشتم پیش دوستام بخوابم
خونشون تو یه شهر دیگه برم
من آدم خوش شانسی بودم تو زندگیم که خیلی جاها مثل آدم باهام رفتار شده
من خیلی آدم خوش شانسی بودم که مامانم نمیذاشت آب تو دلم تکون بخوره
و بابام هر بار محکم تر بهم نشون میداد کسیو جز خودم ندارم
شانس اینکه بابا بفهمه الان یه مرگیم هست وقتی تلاشی نمیکنم نشونش ندم و قایمش نکنم
و اشکامو پاک کنه و بگه ضعیف نباشم و وقتی اشکامو میبینه ناراحت میشه
من دختر خوش شانسی بودم که حق انتخاب چیزای بیشتری تو زندگیم نسبت به بقیه دختر پسرا داشتم
من خیلی چیزا داشتم که تا الان نمیدیدم
من حق کار داشتم
حق داشتم تا پاسی از شب پیش دوستام باشم
باهاشون زندگی کنم
و کلی چیز میز دیگه
امروز روز زن بود و من تمام شیفت لانگی که تو بیمارستان جدید بعد از دادن لباس مریخی دستم و گذروندنش تو اورژانس تنفسی و پارت یک و پارت دو و سرم تراپی گذشت و داشتم از هم میگسستم ته تهاش ، به این فکر کردم چقدر رفتار محترمانه باهام و ناهاری که وسط هیری ویری و شولوغ پولوغیش حواسشون بود که برام بگیرن تا گرسنه نمونم و من با هاپو و پوشوی تو محوطه بیمارستان تقسیمش کردم برام باارزشه
زندگی وسط وسط تپشای قلبم بود
در سرزمینِ من ، زنانی هستند ، که در طی سالها زندگی زناشویی ، هرگز بوسیده نشده اند .
مرا نگاه کن ، عمیق ..
و قاطعانه در آغوشم بگیر
جوری که انگار قرار است همین امشب سوت پایان جهان را بزنند .
ن.ص
چجوری قوی باشم وقتی بند دلم پاره شده ؟
آدم عاشق ضعیفه ..
زنِ عاشق هم ضعیف ترین مخلوق
فراق یار ..
مصیبت بالاتر ازین که زمین و زمان بهت بگن باید دل بکنی از معشوق ؟
هر موقع جون میکنم بشینم خاطره هارو فراموش کنم اینجوری میشم
هر موقع وسط راستو دروغ ها میمونم
شبیه حس محکم مشت خوردن وسط رینگ
همونقدر گیج
همونقدر دردناک
اینجوری که هیچی نمیتونم بخورم
اشتها ندارم
حوصله ندارم
زیر چشمام گود میفته
انقدری که توانایی گاز زدن همین ویفر اتوبوسی که باهاش اومدمم ندارم
انقدری که جیغ زدن همراه مریض وقتی خبر مرگ شنید هم نتونست بترسونتم
یا وقتی مریض تخت ۱۷ رو اینتوبه کردن اصلا دلم براش نسوخت
احساساتی نشدم
ضعیف تر از همیشمم
بیشتر از همیشم جون میکنم تا سر سفره ای که هشت نفر نشستن طبیعی رفتار کنم که کسی نفهمه چیزیم شده
حتی شاید بیشتر از همه گذشتم
بیشتر از همه بارهایی که تو داشتم جون میکندم با همه چی کنار بیام
ولی هنوز هم یهو ته دلم خالی میشه
هنوز یهو زانوهام سست میشه
هنوز که هنوزه حس میکنم جموجور کردن خودم خیلی سخت تر و حتی دور تر از چیزیه که فکرش رو میکنم
شبیه مچاله شدنه
نمیدونم حتی کلمه ای براش هست یا نه
برای توضیح دادنش
برای توصیف کردنش
برای صحبت کردن در موردش
اما اینکه یه بغض بیخ خرتو بچسبه و نتونی گریش کنی به مراتب سخت تر از سردرد و سوزش چشم های پف کرده بعد ساعتها گریست
حتی صدای گریه دختر تو حیاط هم حسی بهم نمیده
نمیدونم حس مات و مبهوت بودن دارم
شبیه گم شدنی که پیدا شدنی تو کارش نیست
واقعا شبیه اینکه یه جایی از زمان فریز شده باشی
اصن شبیه اینکه زنده باشی بفهمی ولی اصرار داشته باشن که تو کمایی و هیچ کاری ازت برنیاد برا نشون دادن زنده بودنت
کلمه ها عجیب میتونن درد داشته باشن
همیشه یه جایی گوشه ذهنم این بود که کلمه ها توانایی بوجود آوردن دردی به مراتب عمیق تر و شدید تر از درد فیزیکی رو دارن
خیلی عمیق تر
خیلی شدید تر
همه این مدت داشتم به این فکر میکردم چطور ممکنه انقدر سریع همه چی اتفاق بیفته ...
اصلا چطور ممکنه که ...
جوابی برا چرا و چطوریش ندارم واقعا
فقط میدونم که غمگینم ...
خیلی غمگین تر از قورت دادن هر لقمه با مزه اشک ..
وقتی داشتم روزهای سختم را بدون یاریِ آدم‌ها پشت‌سر می‌گذاشتم و هیچکس را برای مساعدت و دلگرمی نداشتم فهمیدم؛ من در نهایتِ ضعفم، قدرتمندم، در نهایت شوخ‌طبعی‌ام، قاطعم، در نهایت بی‌طاقتی‌ام صبورم و در نهایت شکنندگی‌ام ادامه‌دهنده‌ام. من در نهایتِ اضطرابم آرامم، در نهایت محدودیتم بلند پروازم و در نهایت پناهندگی‌ام پناه‌دهنده‌ام.
من در سخت‌ترین لحظات، خودم را محک زدم، دورتر ایستادم و به خودِ به استیصال رسیده و ادامه‌دهنده‌ام نگاه کردم و دلم خواست او را بغل بگیرم. او که به انتهای خط طاقتش رسیده‌بود و همچنان داشت امیدوارانه ادامه میداد، که نا امید می‌شد، بغض میکرد، خسته می‌شد، کنار می‌کشید، اما خیلی زود خودش را آرام میکرد، به خودش دلداری میداد، اشک‌های خودش را پاک میکرد، بلند می‌شد و با نگاهی رو به جلو، ادامه میداد.
من در سخت‌ترین روزهای زندگی‌ام، خودم را شناختم و قول دادم بیشتر حواسم به خودم باشد. من همیشه بیش از توانم جنگیده‌ام. هرکس جای من بود همان ابتدای راه برای همیشه تسلیم می‌شد و در نقطه‌ی امنی از زندگی‌اش برای همیشه پناه می‌گرفت.
این چند ماه برام مثل تبعیده
تحمل شرایطی که دوسش ندارم
تحمل آدمایی که دوسشون ندارم
آه
کلی حرف تو دلم مونده که کسی نمیخواد بشنوه
ینی میدونی
همیشه اونی که یهو شمارش رو گوشی دوستاش میفتاد و بهشون میگف دلم برا صدات تنگ شده من بودم
داشتم نوشته های اسفند های پنج سال پیش تا حالا رو میخوندم
میدیدم انگار من از یه جایی به بعد فریز شدم
منجمد موندم
انگار همونم ، ولی خب عوضم شدم
نمیدونم این بهتره یا بدتر
اما من دوستت دارم
خیلی زیاد
مثلا اندازه همه کارایی که باهم نکردیم
اندازه همه جاهایی که باهم نرفتیم
مثلا ...
نمیدونم
این روزا حتی زیاد نمینویسم ازون چیزی که باید
شاید چون دارم همه تلاشمو میکنم بخاطر نیارم ولی موفق نیستم
چون یادم میای
چون درست وسط همه چی میرسم به تو
من تابو بودم نه؟
از داشتنم خجالت میکشیدی؟
اصن دیگه مهم نیست ..
میبینی چطور بهم ریختم ؟