ابهام

با خودم

دلم جاده آهنگ تهران صدای نفس نامرئی راه مهم بودن نگاه بغض

فکر فکر فکر

به کی بگم ؟

یازده مرداد هفتادوشش

کاش یکی بود الان زنگ میزدم باهاش حرف میزدم

عین چی دلم برا ظهرایی که از مدرسه برمیگشتم ومپایر میدیدم تنگ شده

یک قسمت از من دوست داره با آدم های جدیدی آشنا بشه و گوش بده

و یک قسمت دیگه از من دوست داره توی سکوت مطلق پیش بره

داشتن این دو تا کنار هم برای من مثل نشستن تو ساحل هنگامیه که هیچوقت تجربش نکردم

اما یک روز در راه پل طبیعت دستت را میگیرم و میگویم غصه هایت نصف نصف قبول؟

پر از رهایی و آرامش بگذره...

رفت یقه تک تک آدمهایی که میشناخت گرفت گفت بهم بگو من بمیرم برات فرقی نداره
بگو بلند بگو

میخوام با صدای خودت بشنومش

اینکه یهو همه چی معنی خودشو از دست میده

اینکه یهو همه چی ته میکشه

یهو دستت میخوره به اخرین قطعه دومینویی که تا الان با زجر چیدیش پشت هم

اینکه یهو همه چی آوار میشع

اینکه سنگینی یه جسدو با هر قدمت حس کنی

داری ادای زنده بودن درمیاری و اینو میدونی خیلیم خوب میدونی

حتی میدونی از سردرد بعد اشکای حل شده رو گونه هات که هر شب زودتر از شب قبل میریزه متنفری

ازینکه مویرگای پشت پلکات قرمز تر از قبل میشه

من دلم برا همین دونستنات میسوزه بدبخت.