راستش من وبلاگم رو خیلی دوست دارم خیلی خیلی خیلی زیاد
چون قسمت مهمی از درونی ترین قسمت های وجود من رو توی دلش جا داد توی تمام این سالها ...
بنا به دلایلی دیگه اینجا اون حس رهایی و آزادی رو ندارم
دیگه نمیتونم اینجا به نوشتنم ادامه بدم
... :(
پ.ن: اگر خواستید همچنان باهام در ارتباط باشید همینجا خبرم کنید
تهران عزیزم مراقب همه آدمایی که از ته دلم دوسشون دارم و تو تو دلت نگهشون داشتی باش
مراقب دلشون باش مراقب لبخنداشون و مراقب نگاهای قشنگشون تا من برگردم و با دلتنگی بغلشون کنم ..
مرسی تهران دوستداشتنی در عمق وجود من
بچه هایی که چهارشنبه تهرانن یه اعلام حضور بفرمایند لطفا :)
کنکوری که بودم یک بار اردیبهشت برای نمایشگاه کتاب بچه های بیان یک دورهمی گذاشتند که باهم بروند و یک روزی را باهم بگذرانند
یادم هست هرچه اصرار کردم بخاطر کنکوری بودنم نگذاشتند
آنقدرها هم مثل الان کله خر نبودم که همه چیز را ول کنم و فقط روی تجربه کردن تمرکز کنم و جم کنم و بیایم تهران و برای همیشه یک خاطره دلنشین از نمایشگاهِ جان و دوست شدن با بچه های بی شیله پیله بیان به وجود بیارم
دقیقا یادم هست بابا گفت دانشجو که شدی برو هر سال هم برو
گذشت من دانشجو هم شدم اما نه دیگر نمایشگاهی بود نه بچه های بیانی
دلم گرفت
انگار بزرگ شدن دلگرفتگی مزمن باشد
امروز امتحان هایم تمام شد
اما من هنوز هم دلتنگ جمعی هستم که نه میانشان بودم نه من را میشناختند نه دیدند اما هنوز حس حسرتی که در دلم ماند در لحظه های خواندن پست های ذوق کردنشان از دیدن هم را خوب بخاطر دارم
حسرت اینکه من هم میتوانستم چند خطی از نوشته های کسی باشم
و نشد ...