هی خودمو توجیه کنم تا جای فراموشی بپذیرمش

صمیمی ترین دوستم قراره ازم دور بشه 

بااینکه پیش اومده چندین ماه از هم دورباشیم اما امروز گریم گرفت 

نمیدونم این حس دلتنگی چیه که دو دستی میچسبه یه ور دل ادمو هی قضیه رو میکشه و ته نمیاد 

نمیدونم قبول کردن اینکه دیگه نیست موهامو ناز کنه خوابم ببره نیست براش اهنگ بذارم نیست تو خیابونا دستشو بگیرم و اینکه باید قبول کنم و بپذیرم گاهی نبودن ادما مساویه حال خوبشونه و باید این جای زندگی بپذیرم که قراره این اتفاق بیفته 

این مدت اونقدر دلتنگی خرمو گرفت و از دوستام جدا شدم 

که حس میکنم تنها موندم گوشه رینگ بی مربی بیکس 

اما زندگی همینه دیگه 

دور شدن و رها کردن و ساختن 

اکا میگن زندگی اینه رها کنی و بری

جوونه های این حسو جا میذارم تو این شهر غریب 

اما با خودم میبرمت یه جای دور 

تو تو قلبم نفس میکشی 

فردا آخرین باریه که دور همیم وقتی تموم بشه نمیدونم هر کدوممون کدوم وریم

تازه رسیدم خونه 

موهامو شونه میکنم

یه بغض سفت خرکشم کرده و نمیدونم باید چیکارش کنم 

این حس دلتنگی 

اینکه دلم برا نیما تنگ میشه برا علیرضا برا ثمین برا تک تک لحظه هایی که پیش هم بودیم و ساکت بودم برا تک تک وقتایی که نوبت من میشد و دیگه باید جم میکردیم میرفتیم 

اشکام ...

اه دلم تنگ میشه 

هیچوقت نمیتونم جلوی اشکامو ته هر چیزی بگیرم 

پشت اون تارای قوی یه تاراست که یواشکی به ساده ترین چیزای ممکن وابسته شده 

به حرف زدنا نگاها به لمس کردنا به بغض کردنا 

به هزار بار فکرو خیال کردنا 

هیچوقت نتونستم این تارا رو جموجور کنم 

به وسیله های گوشه اتاق نگاه میکنم 

به کتابام 

به همه این چند ماه 

همین یکی دو ماه اخیر 

حس خفگی ...

کاش گریم میگرفت و اروم میگرفتم 

 

به هر چیزی فکر کردم اتفاق افتاده

دیشب تو ماشین والس تهران گذاشتم و داشتم حرکت آدمهارو نگاه میکردم 

آروم بودم 

اما شروع کردم به حرف زدن 

بهم میگه اصلا شبیه بقیه تک فرزندا لوس نیستی 

و من به تمام لحظه های تلخی فکر میکنم که تنهایی از پسش برومدم 

تنهای تنها 

و اون میفهمید چی میگم 

 

 

۲۰۰۰ روز دیگر

عدد کنار وبمو دیدم 

داشتم به این فکر میکردم که ۲۰۰۰ روز دیگه ممکنه کجا باشم و چیکار کنم و حالم چطوره 

به جایی رسیدم که نمیدونم باید امیدوار باشم یا نه 

میدونم برا ادامه نیاز دارم  که باشم 

اما خب 

شاید باید وسط این همه تناقض غرق شم تا یه جوونه ازم باقی بمونه که این همه سختیو تاب بیاره

دوستم گفت ما اصن سختی نکشیدیم از منطقه امنمون بیرون نیومدیم 

پس من چرا انقدر حس جنگیدن و خشم و فشار دارم ؟ 

اما حوصلم نمیکشه

باید قبل کارورزیا این ۱۴۰۰۰ تا عکس تو گالری و اون همه فایل و جزوه و پی دی اف و کوفتو از گوشیم خالی کنم اما حوصلم نمیکشه 

روزای آخره

روزای آخره و من اون حس دلتنگی گه آخرای هر چیزی اومده سراغم 

امشب ساکت بودم 

خیلی ساکت 

حتی به خودم اومدم دیدم حواسم پرت حرکات دستش رو فرمونه 

وقتی منو آخر همه رسوند گفت حسرت محبتایی که به بقیه میکنی و قدر نمیدونن تو دلت میمونه درون گرا 

این حسی که عاشق یکی نیستی اما میخوای باشه دقیقا چیه اسمش؟

ولی من

دلم برات تنگ شده 

من جمع نقیضینم

انگار پر از حرفم اما خالی خالیم 

انگار وسط یه جمع باشم اما تنهای تنها 

انگار امید داشته باشم اما نخوام کاری کنم 

هیچیو احساس نمیکنم هیچیو نمیتونم باور کنم 

دلم نمیخواد حتی کسی بهم محبت کنه بااینکه بهش نیاز دارم برا زنده موندن 

حالم ازین همه تناقض بهم میخوره 

انگار دیگه منتظر اتفاق افتادن هیچ چیزی نیستم 

فقط میخوام آدما کاری به کارم نداشته باشن 

فقط هیچ کاری به کارم نداشته باشن 

چقدر حس خستگی دارم 

شبیه کارگر معدنی که زیر آوار ریزش تونل مونده و همه فکر میکنن امکان زنده موندن وجود نداره اما اون زندست

 

دقیقا معنای یه شورو برا پایان

آه پسر نمیدونی چقدر دوس دارم برگردم به اون وقتایی که بعد مدرسه ومپایر میدیدم و لابلای ساعتها درس خوندنم ذوق قسمت بعدشو داشتم 

پسر چقدر دلم برا آهنگ یاس خوندن برا نسترن تنگ شده 

آخ چقدر دلم میخواد برگردم به قبل همه این بگاییا 

یه جاکشی بم میگفت داری جلوشو میگیری انقدر احمق بود که حتی نمیدونست چیزی نیست که جلوشو بگیرم 

ازش متنفرم 

ولش کن 

ولی کاش خونه خودمو داشتم بارون میومد و از پنجره پیش رفتن زمانو با حرکت آروم زندگی نگا میکردم 

کاش میشد بری هر جا از زندگی وایسی و دکمه پوزو فشار بدی 

و وایسی تا همه چی یادت بره 

دو هفته دیگه یه شروع جدیده 

یه شروع برا پایان