شهر

دخترک اتتق بغلی شاهین گذاشته 

شاهین ...

سالهای تنهایی عمیق رشد من 

سالهای دلشکسته شدن های عمیقم 

دقیقا اوج هیجان و شوقم برای بودن با آدمهای دنیا 

ملودی اشنای انتظار های طولانی ملاقات های چند ساعته صبح زود انقلاب سیب زمینی پوست دار های گریل شده 

نمیدانم 

من جایی از مسیر را اشتباه نرفتم به گمانم 

اما خب تکه های شکسته دلم را جا دادم ته ته قلبم با درد 

با اشک 

با سختی 

الان با شهامت محبت میکنم 

به اندازه اقیانوس دلم 

دلتنگی ام 

اصلا همه آن پیاده رته رفتن ها روی برگ های زرد بلوار کشاورز 

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم 

آخ ایران ...

خاک غریب 

حاک غریب ناخواسته 

تو که مادر نبودی بیشتر شبیه بچه ناخواسته یک شب هم آغوشی ناخواسته تر بودی که با قرص و دوا و کتک هم نیفتاده بود و سخت رخنه کرده بود به دیواره جانمان 

من که برایت مهم نیستم نبودم هیچوقت 

ولی خب ...

قلبم 

قلبم دیگر برای چیزی نمیتپد 

میگویم چیزی چون هنوز چند تایی چند تای کمی 

اصلا چند تای کمتر از انگشتان یک دستی گوشه دلم هستند 

دیگر جای جای این شهر من را یاد گذشته تم نمی اندازد 

دیگر نه من آن دختر هژده ساله بی تجربه ام 

نه این شهر دیگر مایی برایش تعریف شده 

لبخند واقعی

لطفا غمگین نباش
فکر کن به اتفاقات خوب هنوز نیفتاده
به لبخند های هنوز نزده
آدم های خوب هنوز ملاقات نکرده
و سفر های ناب هنوز نرفته
فکر کن به مسیر های سبز و روشنی که بن بست نیستن
به پل های محکمی که به سرزمین های محکم میرسند

صبوری صبوری صبوری

برای من زندگی همون برگ زرددی بود که امروز بعد خریدن نون و کلوچه فومن وختی بعد یه شیفت لانگ از بیمارستان میومدم افتاد جلوی پام 

برام اون پسته پوست دارای دور میدونه 

برام دغدغه یخچال خریدنه :) 

همینقدر ساده 

همین فکر کردن به چی درست کردن برای شام وختی گرسنمه 

قراره اتفاقای خوبی بیفته :) 

من بهش خیلی امیددارم 

نقطه زیست

تمام شهر کتابای این شهرو میگردم چه کسی باهام بیاد چه نیاد :)

خب بحث اینجاست که این نقطه از ز‌ندگیم جایی ایستادم که میتونم به جرات بگم هیچکس مطلقا هیچکس کنارم نایستاده و من محکم سر جایی که بایدم :) 

 

بچه که بودم

بچه که بودم به تمام جزئیات دقت میکردم‌

عاشق کتاب های سه بعدی مامان بودم 

عااااشق جزییات فرش کوچیک وسط اتاق بودم 

عاشق عکسای بیمارای مختلف تو کتابای برونر مامان بودم 

من واقعا با چیزای کلاسیک حالم خوب میشه 

این توی قسمت های مختلف زندگیم تاثیر گذاشت 

مثلا من روی تمام جزئیات فکر میکنم 

دیالوگام 

طرز برخوردم 

کارهام 

همه چیز 

و این واقعا دویت داشتنیه 

زیبایی من درون

میتونم خیلی قطعی بگم خیلیا تاراشونو از دست دادن :) 

حالا منم . یه دنیای کوچولو . با یه عالمه دلخوشی خوشگل .

حالا فقط منم 

همیشه من بودم 

الان یه من گوگولو این وسط وایستاده که از پس هر چیزی برمیاد 

من خوشحالم 

بابت تجربه این مسیر 

بابت تک تک ضربه ها 

بابت تک تک لحظه ها 

بابت تک تک اتفاق ها .

من این مسیرو اومدم یزرگ شدم 

رشد کردم 

دووم آوردم 

و حالا تنهایی بدون کمک هیچ کسی دارم ادامه میدم 

و به شدت دارم تلاش میکنم بهتر و بیشتر باشم 

نمیگم کامل 

ولی قوی :) 

من یه عالمه تجربه بزرگو کوچیکو گذاشتم تو جیبمو میخوام برم درست وسط داستان 

:) 

من میتونم 

من میدونم که میتونم از پسش بربیام 

پیشرفت

بابا همیشه میگه من دردسرم 

همیشه میگه مقصر همه چی منم 

بابا هیچوخ طرف من نبود 

هیچوخ هوای منو نداشت 

مامان همیشه میگف تو خودت یه کاری میکنی که یه اتفاقی بیفته 

برام مهمه؟ اگه بگم نه دروغ گفتم 

اره مهم بوده 

ولی تاثیرای عجیب غریبی روم داشته 

 چیزی که هست اینه که من همیشه به خودم تکیه کردم 

همیشه خودم همه چیو جمع کردم 

همیشه خود خود خودم بودم

من همیشه مسئولیت همه چیزو پذیرفتم 

من همیشه یه عالمه کار کردم تا حالم خوب بمونه 

تنهایی 

برا همین همیشه سعیمو کردم از پس هر چیزی بربیام 

حتی سخت ترینا 

 

شاید برای همیشه

اگه بخوام صادق باشم باید بگم که خیلی دلم میخواد یکی بی خبر بی هوا بیاد و بگه تارا بیا بریم پیش هم باشیم 

بریم یه جایی که نرفتیم 

یه جایی که بلد نیستیم 

همین یهوییه 

من مدتهاست فقط یه طرفه یهویی بقیه بودم 

من مدتهاست ارزو های خودمو رو بقیه پیاده کردم 

هیچوخ هیچکس برا من تلاشی نکرده 

این حس اونقدر یه طرفه پیش رفته که دیگه دلم نمیخواد باشم 

و اونقدر کوچیک شده که اگه یه نفر بیاد حالمو بپرسه هم خوشحال میشم 

اما خب نمیپرسه 

کسی اینوری نمیاد 

کسی حواسش نیس 

چه آدمهای نزدیک به قلبم 

چه آدمای دور 

..

اشکال نداره دیگه 

زندگیه 

بااینکه من بغضم میگیره 

اما پا میشم 

آرایش میکنم 

خوشگل ترین لباسامو میپوشم 

و تنها میرم

ولی تمام این مدت به اثر پروانه ای پادکست امیر علی اون روزی که زودتر بیدار شدم برم بیمارستان فکر میکردم 

به اینکه به اون دختره نگفتم موهاش قشنگه 

که سکوت کردم 

که دلم خیلی چیزا خواست و دست من نبود 

به اینکه منو یه فایل آهنگ برا خیلیا زنده نگه داشته و کی قراره این بند باریک و باریک یهو پاره ش و دیگه جون بودن نداشته باشم 

به اینکه ...

نمیدونم 

دلم گرفته

اما اشکال نداره 

دیگه خسته تر ازینم برم به تک تک آدمای زندگیم بگم دوستشون دارم و دوست دارم پیشم باشن و دوست دارم باهام وقت بگذرونن و دوست دارم بهشون محبت کنم 

و ...

حس میکنم برا خیلی چیزا دیر شده باشه 

کاش مثلا یه ذره حواسشون بیشتر بهم بود 

ولی من اشکامو پاک میکنم و    میرم .

شاید برا همیشه .

حس میکنم این فیلمو قبلا دیدم

خب داستان ازینجا شورو شد که من بالاخره ازون کرختی درومدم 

آقا من کلا این مدلیم که چی؟ 

وقتی یه چیزی عوض میشه یه مدت تا خودمو ینی درونمو با شرایط وفق بدم طول میکشه و سختیش اینه بیرون داستان به شدت اوکیه 

ینی هیچ بنی بشری حتی نزدیک ترین هام متوجه نمیشن من چمه 

ازین بگم که من لاغر شدم :)) 

البته از شدت وحشتناک بودن ماه پیش بود که سه کیلو یهو کم کردم 

و خب عاشق زاویه فکم شدم :) 

و ترقوم 

بااینکه همه میگن وختی لپی نرمی گوگولو تری ولی خب من اینو بیشتر تر میپسندم 

حالا اینا همه یه طرف 

قراره اتفاقای خوب باز شورو ش 

این یاد گرفتنه خیلی حس خوبی بهم میده 

قراره یه فیلد جدید رو شروع کنم و خب براش ذوق دارم :) 

دیگه اینکه موهامو کوتاه کردم و فیس فریم زدمو آره حالم بهتره 

:) 

بیاید ارزوکنیم تا دو هفته دیگه اون اتفاقی که میخوام بیفته 

نت تخمیه ولی اشکال نداره 

من از پسش بر میام :)

دوره باطل؟

من لبامو محکم میذارم رو لبای تو 

و بال درمیارم و بغلت میکنم و میچرخیم و میچرخیم و شبیه قاصدک تو آسمون یکی میشیم 

و من سرمو میذارم رو سینه تو و نفس نفس میزنم و تو با دستت قلب منو از کنار سینم درمیاری و من از خواب بیدار میشم و تو کنارم تو گرگ و میش دم صبح بدن برهنمو با سر انگشتات نوازش میکنی و من سردمه 

سردمه اما بدن تو گرمه مثل نفسات مثل دستات 

مثل حوله ای که افتاده رو بدنم 

من سرم درد میکنه 

گیجم 

نمیدونم چمه چی شده 

نگرانم 

ولی تو گفتی هر چی بشه هستی

من میترسیدم 

هرجای دیگه ام بودم میترسیدم 

تو هم آغوشمی مگه نه؟ 

اره تو هم آغوش خود منی ...

مال من 

مال خود من 

الان که نمیدونم کجای زمینم 

کجای تاریخم 

و کجای زمان 

اونقدر گیج که تکلممو از دست بدمو نتونم حرکت کنم 

تنها جاییم ازم که فلج نشده نورونای مغزمن که انقدر کار میکنن که همه وقایع با سرعت فراصوت تکرار میشه 

همش دارم حالت تهوع آبستن بودن یه سری اتفاق ناشناخته رو تحمل میکنم 

من نمیدونم کیم چیم اینجا چیکار میکنم 

هیچی بخاطر نمیارم 

هیچی 

انگار که تو یه میکسر بچرخوننم 

چرا نفس کشیدن یادم نمیره ؟