تو که دیگر میدانی چقدر از سرما متنفر بودم.
اما این روزها ، سرما شده تنها کسی که محکم دستم را میگیرد تا حضورش را در خاطرم ثبت کند...
کجایی که گونه هایم از سرما بی حس میشوند...اما هنوز به راه رفتن های آرام وممتدم ادامه میدهم...
گاهی حس میکنم این سرمای لعنتی حس وجودم را بی حس کرده که حواسم هیچ جا بند نمیشود...
شایدمن یکی ، برخلاف همه شما از خاک نباشم شاید وجودم از سرما باشد...
درست شبیه یک درد کهنه ی لعنتی..
اینکه هروقت در آینه درچشم هایت نگاه میکنی بفهمی یک چیزی ته ته نگاهت کم است ... مثل شوق زندگی...
مثل اینکه یک چیزی را جا گذاشته باشی یک جای دیگر دنیا...
یااصلا انگار یک چیزی را گم کردی وهرچه میگردی پیدا نمیشود...
نشان میدهد یک چیزیت شده...
نشان میدهد خوب نیستی... همان همیشگیت نیستی...
آنجاست ک نگاهت را حتی از آینه ی اتاقت هم میگیری چه برسد به آدم های روزگارت...
حواست هست لحن خواندنت اصلا شبیه لحن نوشته هایم نیست...!
آدمها شبیه سلولهای هسته دار انسان هستن همه توی هسته خودشون همه ژنهارودارن
واین باخوداونهاست ک کدوم ژنهارو بیان و کدوم ژنهارو خاموش کنن!
این اختیار ادمهاست ک شخصیتشون رو بوجود میاره
همه چی دست خودته
ت انتخاب میکنی
تویی ک باید بخای خوده خوبت باشی...
یکی از بهونه هام واس دررفتن از زیرکارا اینه ک مرطوب کننده میزنم ب دستام بعد هرکی هرکاری میگ بهم انجام بدم میگم :دستم چربه متاسفانه!!!
:)
این روزها خلاصه شده در آینه در موهای بافته
این روزها خلاصه تر شده در منطقی بودن دل کندن دلتنگ نشدن فراموش کردن بی تفاوت بودن
و اسمش را گستاخانه میگذارند بزرگ شدن
_ داروندارم.
+ داروی چی نداری!؟
_ دار و ندارم... تورومیگم دیوونه...
دلم واس هیچی تنگ نشده
وتو... تو ک دیگ باید بدونی لابد ی واکنش شیمیایی برگشت ناپذیر ته قلبم اتفاق افتاده ک حال وروز این روزام اینه.
احتمالا قلبم رابدهند به یک نفر هم سن وسال خودم...
تپیدن قلبم در شمال غربی دیگری درحالی که وجودم دیگر نیست...
بغض گلویت را خواهد فشرد