بچه ها؟

بچه ها؟

بیاید حرف بزنیم 

هوا هوای خاطرات اوی وجودم است

شب تولد بیست سالگی دل گرفتگی دارد

گوشه اتاقم کز میکنم و عمیقا به این فکر میکنم چقدر از من دور شد آن تارای قصه 

و از ذهنم عبور میکند از ذهن چند نفر که روزی دوستم داشتند رفتم و از قلب چند نفر بار رفتن بستم 

به روز های بدون تفاوت و موهای حالت دار نداشته ام فکر میکنم 

و هر چه عمیقا دنبال تفاوت بین فردا با امروز و پس فردا میگردم هیچ چیز جز دل گرفتگی و دلتنگی پیدا نمیشود 

دخترآینه با دخترک قصه ای که همیشه ازآنها نوشتم حقیقتا باهم فرق میکنند 

و من نقش دخترکی به ظاهر بی احساس که مشغول سرکوب احساسات عمیقش است را در تئاتر زندگیم پذیرفتم و هرروز دنبال نمایشنامه متفاوتی برای نوشتن هستم وسط صحنه ای که چند دقیقه قبلش یک پسر میان اجرایم بلند گفت تو یک اغراق بزرگی و من همه دیالوگ ها و اکت هایم را فراموش کردم و خیره دنبال آن صدا میگردم تا فقط بدون پلک زدن نگاهش کنم و نگاهش کنم و نگاهش کنم

روز های بیست سالگی تمام شد و من حالا نزدیک ترم به خودم و دورتر از بقیه 

باورم شد

...

حس یک فراموش شده را دارم 

یا بچه ای که پس از افتادن بمب در شهرشان در کمد خانه زنده مانده و حالا سکوت پس از حمله را به یاداوری خاطراتش در جاهایی که چشم می اندازد نشسته 

تارای وجود من بیست سال گذشت ...

که تعدادشونم خیلی زیاده

یه سریاام هستن جای اینکه مغزشون و قلبشون پر باشه فقط کمرشون پره

ساده

تورو با خطای ساده میکشم  درست شبیه خودم درست شبیه دنیام 

کرما سیبو ول نمیکنن برن  منم که کرمارو نمیخورم 

دیگه پیر شدیم کنار هم 

یادمه چشمات آبی بودن یه روز  امیدوارم آبی باشن هنوز

زمان همه چی رو عوض کرده 

اون چمنزاری که ترکش کردی حالا یه حجم خالی و سرده 

اون همه روزا و شادی اون رنگایی که یادش دادی  همه رو فراموش کرده 

دیگه عادت کردم به این تنهایی به یه آسمون بدون پرنده هایی که میرن با تو ...

بد

چیزت را به من نگو چیزت را به من نده با پنجره بخواب ای سنگ جان من من روی یادتوکه یله شده بر آسمان خط میکشم با من تراوش روزانه ای است که در نبود تو تکرارمی شود تقصیر خواب نیست تقدیر ما تصادفی ست که به هیچ نمی ارزد اصلا من بداصلا من بد گوشت روی گاز مشروب روی میزما چقدر غریبه شدیم که تو تحریک نمیشوی دیگر سیگار میکشی تنت زیر زیرپوش سفید توریت شناور است هیچ چیزت را به من نگو هیچ چیزت را به من نده لطفا بگذار گمان گندم نگات در ذهن لهجه دار من با شک به هستی اجین شود اصلا من بد اصلا من بد اینجا که شعر هیچ غلطی نمی کند من هم که مست کدام شعور ما همه چیز را در مبال خانه جا گذاشتیم اطرافمان مشتی خزنده که راه به راه پوست می اندازند و حقارتشان را با تصور تخریب ما زنده می کنند اینجا کسی نمانده که حتی شکایتی کند اصلا من بد اصلا من بد هیچ کس بزرگ نیست هیچ چیز عمیق نیست هیچ کدام ما مهم نیستیم دیگر تنها سکوت سطحیِ خاک گرفته ی حجم این کتاب هاست که زنده است زمان دروغ می گوید تاریخ زنده نیست مکان توهمی ست که ما در آن سکس می کنیم چیزت را به من نگو چیزت را به من نگو  چیزت را به من نده چیزت را به من نده آرام گریه کن آرام نعره بزن سوتین سیاه تو سبز می شود ریشه می دهد من هم یواشکی در خواب تو راه می روم انگار نه انگار که نیستیم دیگر آه سانفرانسیسکوی سورئال من آه پاریس بد نام شده آه فرانکفورت نفرینی میلان خسته میلان تنها کلن کلافه بخند بپاش بِشاش بَشاش و انزلی که جا گذاشتمش .

کاش یک نوشته.. حتی یک خواندن..

اینجا نشستم و هیچ چیز ندارم تا دخترک دلتنگ وجودم را آرام کنم 

اسمشو تقدیر نذار

واسه همینه بعد تو به کسی دل ندادم 

آره به قول تو من یه احمق سادم 

زودباورم میشه وقتی هرکی هرچی میگه

My voice

BOok😇

خب سلام

سال نو همتون مبارک 

امیدوارم سال پر از آرامش و سلامتی باشه برای همتون 

خوندن کتاب بار هستی باهاتون تجربه خیلی خوبی بود

نتونستم یه مدت طولانی باشم اما حتما برام از تجربه خوندنتون بگید 

میخواستم این کتابخونی دوستانه و دورهمی رو ادامه بدیم

کتاب بعدی "دختر پرتقالی" هست یه داستان فلسفی که چندماهه دوست داشتم بخونمش 

اگر دوست داشتید بازم همراهیم کنید تو خوندنش 

و حتما حتما کتاب خوب معرفی کنید برای کتاب های بعدیمون 

مرسی 

😊

هنوز

منو هنوز یادتون هست ؟