من نه از اون آدمهایی بودم که وقتی نیستم کسی بفهمه نه میخواستم یه همچین آدمی باشم
اصولا هر جا تاجایی میمونم که حس کنم انتخابشون هستم کافیه حس کنم به هر دلیلی نمیخوان تا ول کنم برم
کلا آدمها موجودات به شدت چرتو بیخودین
واقعا بی معنین
حالا این وسط ممکنه استثنا هم پیدا بشه که خیلی اتفاق نادریه
دوست دارم بردارم برم
اینکه دیگه قیافم نسبت به هیچ چیز هیچ تغییری از خودش نشون نمیده معنی هر چی میده تکرار مزخرفیه
ما وارد رابطه ها میشیم تا به همدیگه پروبال بدیم
کاری که من نتونستم انجام بدم ...
شب تولد بیست سالگی دل گرفتگی دارد
گوشه اتاقم کز میکنم و عمیقا به این فکر میکنم چقدر از من دور شد آن تارای قصه
و از ذهنم عبور میکند از ذهن چند نفر که روزی دوستم داشتند رفتم و از قلب چند نفر بار رفتن بستم
به روز های بدون تفاوت و موهای حالت دار نداشته ام فکر میکنم
و هر چه عمیقا دنبال تفاوت بین فردا با امروز و پس فردا میگردم هیچ چیز جز دل گرفتگی و دلتنگی پیدا نمیشود
دخترآینه با دخترک قصه ای که همیشه ازآنها نوشتم حقیقتا باهم فرق میکنند
و من نقش دخترکی به ظاهر بی احساس که مشغول سرکوب احساسات عمیقش است را در تئاتر زندگیم پذیرفتم و هرروز دنبال نمایشنامه متفاوتی برای نوشتن هستم وسط صحنه ای که چند دقیقه قبلش یک پسر میان اجرایم بلند گفت تو یک اغراق بزرگی و من همه دیالوگ ها و اکت هایم را فراموش کردم و خیره دنبال آن صدا میگردم تا فقط بدون پلک زدن نگاهش کنم و نگاهش کنم و نگاهش کنم
روز های بیست سالگی تمام شد و من حالا نزدیک ترم به خودم و دورتر از بقیه
باورم شد
...
حس یک فراموش شده را دارم
یا بچه ای که پس از افتادن بمب در شهرشان در کمد خانه زنده مانده و حالا سکوت پس از حمله را به یاداوری خاطراتش در جاهایی که چشم می اندازد نشسته
تارای وجود من بیست سال گذشت ...