همش چند روز دیگه مونده

برای ما ...

اومدم بگم که برای ما دعا های قشنگ قشنگ بکنید

که حال دلمون خوب تر باشه 

که روز به روز قوی تر باشیم 

و کنار هم از پس هر چیزی بربیایم 

اومدم بنپیسم که پر از حس خوبم 

پر از اطمینان 

من به تصمیمم اطمینان دارم :) 

امروز که جواب آزمایشو باهم گرفتیم حس کردم آماده ام برای یه عمر کنارش ایستادن 

پیشش موندن 

محکم پشتش وایسادن 

بارها به دلم مراجعه کردم و هر بارش با تمام سلولای تنم با همه وجودم حس کردم میخوامشو آدم درست زندگی منه و هر جایی که بخوام پشتم میمونه و دوستم دارت و حواسش بهم هست 

دوست دارم یواشکی نگاش کنم 

یه جوری که انگار اصلا نمیدونه دیوانه وار عاشقشمو تو ذهنم هزار جور قصه رسیدن و خوشبخت شدن باهاشو تو ذهنو دلم ساختم 

درست شوق دختر ۱۶ ساله ای رو دارم که از شدت عشق ضربان قلبشو زیر گلوش حس میکنه و ساکت یه گوشه وایستاده 

حس میکنم دوباره دارم زندگی میکنم 

معجزه زندگی منه 

نجات دهندم بوده 

و امروز وقتی گفت دردت و گیانم نازارم با تمام وجودم حس کردم خ‌شبخت ترین دختر اون کلاس 

خوشبخت ترین دختر این طهرون 

و خوشبخت ترین دختر دنیام

...

بماند به یادگار از نهم بهمن یک هزارو چهارصدو دو 

 

خاکسپاری

دیروز تلخ تربن سنگین ترین و بدترین لحظه های زندگیمو سپری کردم 

دیدن بی قراری و بی تابی مادرم تمام وجود من رو آتیش میزد 

دیدن باباجون رو شونه های داییم وقتی از غسالخونه به سمت جایگاه نماز میت آورده میشد و همه میگفتن لاالاه الا الله 

کمر مامانم که خم شده بود و نمیتونست رو پاهاش وایسه 

اصرار هاش برای اینکه داییم نذاره باباجونمو ببرن

اون قدم هایی که با بی حالی و بی جونیش برمیداشت و میگفت آخرین باره بذارید من باهاش خدافظی کنم 

و وقتی که سرو صورت باباجونمو میبوسید و من که جمعیتو کنار میزدم تا فقط چند ثانیه کنار باباجونم بشینم 

همش فکر میکردم کاش عید میومدیم پیشش 

ولی باز با خودم میگم دیدن ضعیف و ناتوان شدن باباجونم شاید تا ابد من رو توی یه غم سنگین فریز نگه میداشت شاید قسمت بود نیام شاید دلم طاقتشو نداشت 

حالا این خونه بدون باباجونم انگار خیلی سرده 

درست شبیه اخرین جمله های باباجونم به مامانم که گفت مریم ریه هام یخ زده نفس کم میارم 

حالا همش صدای باباجونم تو دهنمه که حتی یک بار اسم منو بدون جون نگفت تو این ۲۷ سال 

و له این فکر میکنم که قرار بود تولدم پیشش باشم 

اما حالا تولدم هفتم باباجونمه...

همش یادم میاد باباجونم هر بار تو راهرو یا حیاط منتظرم بود و میگفت سلام تاراجون خوبی و پیشونیمو میبوسید ...

بابا جونم بی آزار ترین بود 

هیچوقت دل کسیو نشکوند 

همیشه صبوری میکرد 

همیشه تو چشماش مهر و ارامش داشت 

تو نگاهش تو رفتاراش آرامش مطلق بود 

مامانم یه بار گفت تارا من میدونستم یتیمی چقدر سخته  ولی تا الان نمیفهمیدم 

مامان نمیتونه بپذیره 

همش میگه رفتم سر خونه زندگیم فکر میکنم بابا جون اینجا هنوز زندست

من همش میگم مامان اگه رو تخت عذاب میکشید درد میکشید که خیلی سختش بود تو که دلت نمیخواست ولی نمیخواد بپذیره 

من تو راه به این فکر کردم که فاصله مفهوم بین بودن و نبودن یه عزیز میتونه توی چند ثانیه عوض بشه و تو شاید مدتها زمان لازم داشته باشی تا بتونی بپذیریش 

و شاید اون مدتها دیدن و تجربه کردن عمیق ترین و شدید تربن بی قراری ها و بی تابی های مادرت باشه 

و من به سخت ترین حالت ممکن این چند روز گذروندمش 

از باباجون خیالم راحته 

روحش الان هر کجا که باشه آرومه 

من هیچ شکی ندارم 

و امیدوارم هر موقع که دلم براش تنگ شد لبخند رو لباش باشه و دیگه هیچوقت درد نکشه 

خدافظ باباجون عزیزم 

ازونجا مراقب مامانم باش و به خدا بگو تا دلشو اروم بکنه تا حالش دیگه بد نباشه 

من طاقتشو ندارم چشماشو قلبشو و نگاهشو غمگین ببینم

رفتنت مصیبته سنگینی بود برامون 

راستی همونطوری که دوست داشتی ما هممون دور هم بودیم دیروز کنارت و بغلت 

همه چیز خوب بود درست همونطوری که میخواستی 

باباجونم ..

بالا جونم رفت 

دیشب 

میگن ساعت هشت 

به من تا صب نگفتن 

نمیدونم لابد اون لحظه هایی که من داشتم تو نوفل لوشاتو خودمو میکشوندم تا به تهش برسم برا باباجونم کد زدن 

هی فکر میکنم اگه من نرسش بود ممکن بود بمونه 

به هیچ نتیجه ای نمیرسم 

هی فکر میکنم فاصله بین بودن تا نبودن چقدر مبهمه

به آخرین ویدئوکال که گفت بیای خوشحال میشم

هی خودخوری کردم که کاش عید میرفتم بعد دیدم نه دلم طاقت نمیاورد اونطوری ضعیف ببینمش 

مامان میگفت همه جاش کبود شده بود 

مامان همش پست تلفن میگفت تارا بابام نیست تارا قرار بود بخیشو بکشم تارا نیومد 

و من بهت زده فقط گوش میدادم و نمیدونستم باید چیکار کنم 

صبح همش فکر میکردم اگه هزار تا اتفاق نمیفتاد 

اگه مثلا اون‌گلدون لعنتی رو جابجا نمیکرد چی 

به هر چیزی که تهش ممکن بود الان پیشمون باشه فکر کردم 

تا اون لحظه که گفتن رفته آیسیو 

آیسیو احتمالا آخر خطه 

آدم حس میکنه شبیه اتاق اننطار برای مرگه 

مامانجون میگفت لحظه های آخر که داشتن میبردنش بیمارستان گفته دیدی جداشدیم و من رفتم 

هی میگفت این گلارو باباجونت مراقبت کرده ازشون نیست ببینه همشون گل دادن 

من انگار هی فرار میکنم از باورش 

باباجون آدم خوبی بود 

بود ..

هست لابد 

احتمالا به دنیای دیگه ای بهتر ازین دنیای پر از جنگ و بدبختی باشه برا آدم خوبا 

باباجون من که لحظه ای ازارش به یه مورچه حتی نرسید 

امیددارم که خوب باشه هر جا که الان هست چون میدونم سبک رفت 

و احتمالا راحت شد 

من هر آنچه که اون بخواد رو میپذیرم و بدون شک هر چیزی در بهترین و درست ترین و دقیق تربن زمان خودش اتفاق میفته 

برای مادرم صبر میخوام و دلگرمی 

و برای مادربزرگم آرامش و راحتی چون خیلی اذیت شد این مدت که بالاجونم حالش خوب نبود تا لحظه ای که پر کشیدو رفت 

 

هزارویک حرف بی ربط به هم

مدتهاست که ننوشتم ..

اومدم دیدم یه دختر خانومی به اسم دریا تقریبا ۷۰۰ امین نفری بوده که وبلاگمو فالو کرده و لیمو که حالا اونسر نقشه داره روزاشو میگذرونه برگشته 

نمیدونم چطوری و چی شد که یهو چند نفری منو فالو کردن با اینکه نوشته بودم احتمالا آخرای اینجاست 

حتی رفتم دکمه حذف وبلاگم زدم 

حتی یه روز هم گذشت 

اما آخراش رفتم کنسلش کردم پنج شیش ساعت که مونده بود 

دیدم نه نوشتن تو یه پلتفرم دیگه اونقدرا جالبه 

نه مثلا نوشتن تو کانال که قبلا امتحانش کردم 

نه دوربینو دوست دارم که تو یوتیوپ از تجربه هام بذارم 

نه اونقدر که فقط تو یه دفتر بنویسم 

نمیدونم ولی یهویی دلم خواست اینجا یه پست طولانی بنویسم 

چند روز پیش ینی اول فروردین که داشتم پیاده میرفتم پی یه کاری و همه جای طهرون خلوت بود و هوا بارونی خوب بود و من هی میتونستم اون هیوده دیقه باغ یاس پلی کنم و راه برم از دربند و تجریش و شریعتی و پاسدارانو اینسر اونسر تهران همش به این فکر میکردم که اگه توی دنیای موازی من یه شغل دیگه داشتم که میتونستیم با امیر کل عیدو تعطیل باشیمو بریم محله های طهرونو با اون برگه های طهرون گردی پیاده بگردیم چطوری بود 

بعد دیدم وای من حتی خودمو تا بحال تو هیچ شغل دیگه ای تصور نکردم 

دیدم انگار هیچی بلد نبودم 

از وقتی چش باز کرمو خودمو شناختم همش تو بیمارستان بوده 

شیفتی بوده 

کارمندی بوده 

اصن انگار جور دیگه ای بلد نیستم 

بعد نگا کردم دیدم انگار بلد نیستم خودم برا خودم برنامه بریزم هدف گذاری کنم 

دوست دارما 

اما انگار بودن تو یه چارچوب برام شده عادت 

بعد هی سعی کردم بخاطر بیارم آخرین باری که ایده ای به ذهنم رسید کی بود 

دیدم گاهی انقدر درگیر این تکرار میشم که یادم میره هرروز برگای کوچولوی درخت توت تو حیاط بزرگترو سبزتر میشن 

من خیلی درخت توت توی حیاطو دوست دارم 

برام مثل بالاپایینای زندگیه 

قشنگه 

برگ میده 

میوه میده 

برگاش رنگی رنگی میشن 

میفتن 

باز دوباره زندست 

حالا هر سال برا سبزه عید من نارنج میگیرمو دلخوشیم میشه آب دادن به این سبزه تا هر موقه جون داشته باشه 

سال تحویل امسال هممون یه ور بودیم 

من که یه دم سال تحویل یه مریض اینتوبه از اورژانس داشتم که خونوادش ول کردن رفتن سالشونو تحویل کردن 

هر بارم که میرم بخش زنان زایمان بیشتر به احمق بودن آدما پی میبرم

هر چند دکتر وزیری میگه دختر تو انقدر وجودت ارامش داره که دست به نوزادا میزنی اروم میشن چون خیلی سنسیویتیشون بالاست و میفهمن 

چون اکثرا مادراشون استرس دارن و بهم گفت امیدوارم وجودت همینقدر اروم باشه 

و من ته دلم به این فکر میکردم که هیچوقت در خودم نمیبینم یه بچه بیگناهو بردارم بیارم تو این دنیا میون یه مشت جماعت فکاهی احمق بی هدف بی فایده ! 

خداروشکر که من لااقل تو سن پایین به این نتیجه رسیدم ‌

شماام زودتر برسید 

 

احتمالا به پایان بیاید این دفتر

دلم میخواد که وارد فضای مجازی جدیدی بشم و خاطراتمو بنویسم که همه به سمتش هجوم نبرده باشن و از سمتی هم مثل اینجا متروکه و خالی از سکنه نباشه 

Cancel

بهشتی که گربه نداشته باشه کنسله 

Explain

پلتفرم بیان پلتفرم عجیبیه 

انگار مال اون دسته از آدماست که حس میکنن ادم دیجیتال و این قرتی بازیا نیستن یا مثلا حالوحوصله ولاگ درست کردنو ادیت کردنو ازینجور چیزا ندارن 

من اما خوشم میاد ازش 

مثلا اولین روزایی که وبلاگ داشتمو میدیدم بعضیا این همه ساله دارن مینویسن برام خیلی جالب بود 

کلا آدمایی که از تجربه زندگیشون نوشته ای عکسی ​​​چیزی دارن شبیه این آدمان که یه گنجه ای تو راه پله ای ته کمدی تو چمدونی چیزی دارن که پره یادگاریه 

اینجام برا من همینه 

​​​​​​

​​​​دقیقا شبیه یه صندوقچه 

 

به خودم که نگاه میکنم میبینم گاهی خیلی به خودم سخت گرفتم 

احتمالا بخاطر ایده آل گرایی بابا باشه همون ریشه در کودکی

اما خودمم به خودم گاهی سخت میگیرم 

حتی گاهی از دست خودم ناراحتم که چرا به خودم سخت نمیگیرم 

​​​​​​اما خب گاهی ام میگم رفیق ببین بقیه چه دوستت دارن 

مراقب خودت باش 

بعد دیگه دلم برا خودم میسوزه و باهاش مهربون ترم

همش انگار دلم میخواد همه چی بی نقص باشه و این دیوونم میکنه

امیدوارم همه چی خوب پیش بره ...

ایران گردی

ما ...

ما آدم های سفریم 

راستش الان که نشستمو به صدای بارون بیرون خونه گوش میدم و گربه شیطون کوچولومون که اسمش خاکستریه خیلی مودب با چشمای گرد گومبولش نشسته و منو نگاه میکنه به این فکر میکنم که تو زندگی های موازی چطور آدمی بودم 

راستی گفتم سفر ...

ما یه مدت پیش شروع کردیم به گشتن ایران 

هیچوقت توی زندگیم انقدر احساس آزادی و رهایی و بدون استرس گذروندن روزهامو نداشتن 

هیچ دوره ای از زیست من 

هیچ تجربه ای عمیق تر آزاد تر و رها تر از این چند هفته و این سفر نبود 

میتونم ساعتها ازش بنویسم 

اما قشنگیش بخاطر آوردن حس زنده بودنه 

من زنده بودم 

من دیگه شبیه ماهی ای که فقط رش تو تنگه آبه نبودم 

آزاد رها شبیه یه ماهی تو خلیج فارس 

وای تجربه جنوب بی نظیره 

هواش آدماش حسش زیباییش لحظه به لحظش با دنیا عوض نشدنیه 

باید به ترول نرس شدن بیشتر فکر کنم

دلم برا نوشتن تنگ شده بود :) 

چون عاشق نهنگم ..

قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس 

اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی میتپد 

درآمد

چند روز پیش یه ویدئو دیدم از یکی ازین بلاگرای اینستا که گفت درآمدش بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ تومنه از اینستا ! 

بعد چند ثانیه به این فکر کردم اگه به جای اینجا تو اینستا فعالیتمو شروع کرده بودم الان دیگه قطعا سیصد تومنو داشتم !! 

تازه پیجمم به جای مسخره بازی روند تلاش های یه آدم کاملا معمولی بدون سهمیه با کلی ارزو بود 

تازه قشنگ و روونم مینوشتم 

کسی ام مجبور نمیکردم عدد خاصیو کامنت کنه 

قطع به یقین کامنتاشو میبستم !

خلاصه که الان یه دختر غیر بلاگرم که حال نداره از روزمره هاش محتوای چرت تولید ولی عوضش کلی حال زندگی واقعی داره :) 

هی میگم لابد لابد

گاهی اوقات عمیقا به این موضوع فکر میکنم که درست مثل بقیه دخترا رفتار کنم 

ته ته دغدغم بشه اضافه کردن چند تا چیز میز دیگه به لوازم ارایشم به چیزی جز خودم اهمیت ندم به چیزی جز خودم فکر نکنم همش فقط به خودمو منافعم فکر کنم 

اینطوری گمونم کیفیت زندگیو اعصاب و روان و رابطم حتی بهتر میشه 

لابد یه سری حرفارو نمیشنوم لابد یه سری ناامیدیا نسبت بهم پیش نمیاد ب

لابد مثل الان همش خسته و فکری نیستم 

هی فکر نمیکنم 

با سرعت هزاران هزار فکر در ساعت انرژیمو هدر نمیدادم 

اینطوری شاید همیشه توی بی نقص ترینو بهترین حالتم بودم 

لابد پوستم بهتر بود 

انرژیم بیشتر بود 

هیکلم بهتر بود 

لابد همه چی اگه تارای الان نبود بهتر میشد ...