به خودم قول دادم از تو جایی نگم

دلم میخواد راجع به کلی چیزا حرف بزنم 

لابیاپلاستی

امنیت نداشتن 

تخس و سرکش بودن

یلدا 

و حتی این حس تنهایی تو عمق جونم  :) 

ولی حوصله نوشتن راجبشونو ندارم چون طولانین 

دلم میخواس یکی بیاد دستمو بگیره ببره یه جایی که نمیدونم نرفتم ندیدم بلد نیستم 

یا مثلا یکی تنها آهنگ یواشکیشو برام بفرسته 

یا تنها رازشو بهم بگه

یا پیشم خوابش ببره 

چیزی که هست اینه نیاز دارم یکی با همه وجود بهم اعتماد کنه

چیزی که هیچوقت نداشتمش نسبت به کسی 

نمیدونم نیاز دارم یکیو باور کنم 

واقعی بودنشو 

حس کنم تموم نمیشه 

خودمم ناراحتم که تو همه نیازام یه نفر باید باشه این حس هارو بهم بده

و من انقدر درگیر خودمم و کارامو اینده و زندگیمم که این چیزا یادم نمیره 

گاهی ضعیف ترین حالت ممکنم که چیزی برا از دست دادن ندارم حالم از هر وقتی بهتره 

قوی بودن انگار هر لحظه یه چیزی هست که ازم بگیره 

یه آدمی یه شرایطی یه موقعیتی 

...

ولی خب یه چیزیو همیشه میدونستم که زندگی همینه و من برم نبودنم اتفاقیو رقم نمیزنه فقط مثل همیشه میگذره 

خلاصه که دائما یکسانه حال دوران و دارم غم میخورم 

اخلاق گل محمدی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

گرم نکردی

حواس تو هم به برف بود مثل همه شهر 

برای همین این بغل سرد ، سرد موند  ..

...........................

سکوت 

بغل .........

یهو بیدار میشی در اتاقو واز میکنی میای منو از پشت بغل میکنی بی هوا که من همه عمر دنبال معنی زندگی بودم توی نشونه ای یه فورمولی تش دیدم همش همینه همین لحظه های خیلی معمولی طبق این قرارداد بمون نرو بستنی کیم بمون ذوق خوب کودکیم بمون شوق فحش دادن به این به اون به زندگی به کار

Disintegrated

اونقدر دلم گرفته که حس میکنم جهان از متلاشی شدن قلب من به وجود اومده 

چقدر گناه داشتم اون لحظه

امروز وقتی دلم برا خودم سوخت که تو ذهنم گفتم کاش درد کشیدنم بیفته برای بعد از شیفت لانگ صبح عصرم 

بعد یه لحظه به خودم اومدم دیدم من درد کشیدن رو پذیرفتم فقط دارم رو زمانش چکوچونه میزنم 

همچنان خشم خشم خشم

این پنجمین موقعیت کاری ای بود که بابت گه کاریای دانشگاه عنم از دست دادم 

خب اینکه برا بیگاری کشیدن ازمون شیفتارو دو برابر کردن و از همین اول با تهدید شروع به کار کردن هم اصلا چیز عجیبی نیست 

اتفاقا همین صبح لایو یه دانشجوی ترم آخر پزشکی دانشگاه ایرانو دیدم که شاکی از آموزش دانشگاه و طرز برخورد مدیرگروه و توهین به خانواده و شخصیتش بابت اعتراضش بود 

میخوام بگم سر تا ته اینجا یه گهه 

هیچ فرقی هم نمیکنه تو یه دانشگاه معروف تو یه شهر بزرگ درس بخونی یا یه دانشگاه کوچیک تو یه داهات کوره 

فقط حیف حیف اون روزایی که گذاشتم برا کنکور 

واقعا اگه عقل الانمو داشتم جای احمقانه برا کنکور درس خوندن همون اول اپلای میکردم برا رفتن 

ولی اشکال نداره 

از الان به بعد دیگه آخرینها شروع شد 

آخرین امتحان 

آخرین شیفتا 

آخرین دیدار دانشجوهای احمق دانشگاه 

هم گروهایی که حالت تهوع میگیری رفتاراشونو میبینی 

آخرین بارها داره رقم میخوره 

و نمیتونی تصور کنی چه بار سنگینی از رو دوش من برداشته میشه که از شر این دانشگاه و مدیرگروه و استادای روانپریش خلاص شم 

آخ که دانشگاه چه تجربه گهی داشت برام 

که من همه ذوق و شوقم رو برای یاد گرفتن از دست دادم 

حتی دلم نمیخواد بخاطر بیارمش 

همشو 

دارم بالا میارم از شدت صبوریم از شدت تحملم سکوتم 

این اجبار مسخره ای که هیچوقت قرار نیست دلتنگش باشم

من حداقل چند برابر بیشتر ازت متنفرم

بخدا راست میگفتن خداوند خر رو میشناخت بهش شاخ نداد 

بابا من اصن آدمم حسابت نمیکردم دور برداشتی 

ولی خب به هر حال توام یه مدلش بودی دیگه 

یه مدل احمق حال بهم زن 

 

وقتی صدای نفسامو میشنوم ینی ترسیدم

من یه جوریم 

یه جوری که انگار یه چیزی گم شده 

یه جوری که انگار به چیزی سر جاش نیس 

یه جوری که انگار ته دلت خیالت راحت نیست 

انگار که دلشوره داری 

استرس داری 

نگرانی 

انگار که قرار یه اتفاقی بیفته 

یا افتاده و نمیدونی  

اه اصن همین ندونستن 

همین که نمیدونی 

همین که نمیدونی چی قراره بشه 

مث حس شب آخر مسافرت رفتن 

مث شب آخر بودن مهمونا بعد چند روز تو خونه 

مث جدا شدن از دوست صمیمی بخاطر اسباب کشی 

مث عوض شدن مدرسه 

مث تک افتادن تو جمع 

مث دلشوره ...

مث حالت تهوع 

مث خون دماغ شدن وسط شیفت 

مث حبس شدن نفس تو سینه که هر چی جون میکنی بیرون نمیاد 

مث سردرد بعد جروبحثودادوبیداد 

مث خفه خون گرفتن موقع ظلم 

مث تپش قلب موقع ترس 

مث ترس از دست دادنت ..

گاهی از رها شدن میترسم 

از ول شدن 

از فراموش شدن 

بعد یادم میاد وسط وسط همش وایسادم و زنده ام 

ولی مینویسم ازت