sx

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ریچ کید

امروز به عنوان حسن ختام خریدهای چند سال ایندم چند تا لاک خریدم 

منی که حالم با خرید خوب میشد با این قیمتا دیگه بخوامم دلم نمیاد هزینه اضافی بذارم رو دست خونوادم

دیگه هرچی دارم باید سفت بچسبم 

دیگه خیلی عددا و رقما خاطره شد 

ازینجا به بعد که دلار بیستو شیش هزار تومنم رد کرد فقط باید برا زنده موندن زندگی کرد 

اره منی که تا حالا هزار تومنم خودم خرج خودمو ندادم دارم فشار این هزینه هارو حس میکنم 

فقط آهوافسوس به حال اونایی که ملیون ملیون هزینه داروهاشونه و خرج بیمارستانشونو هزار تا دردو مرض دیگه که درمونش چیزی جز پول نیست 

حالا هی دم از چرتو پرت پول خوشبختی نمیاره بزنید ببینم به کجا میرسید 

اتفاقا پول همه چی میاره همه چی 

چون تو وقتی تو کف قضیه موندی چیزایی مث عشق و محبت برات هیچ معنایی نداره 

راستی نرخ دندونپزشکی دستتون هست ؟

فقط اینکه متاسفم برای همه چی 

همه چی 

همه چی

 

با اینکه میدانم

امشب شب دلگیری بود 

با اینکه درس هایم ثبت شد 

وقت خالی پیدا کردم 

و هفته دیگر او را میبینم 

اما دلگیر بود 

با اینکه میدانم ادم دلخوشی های کوچکش را هیچ کجای جاده جا نمیگذارد 

اما مدتهاست من خودم را جایی میان دلتنگی و مهربانی و نمیدانم هایم جا گذاشته ام 

کنار بکشم ؟ پا پس بکشم ؟ نه من که ادم ماندن بودم 

اما مترسک هم روزی با کلاغ ها دوست میشود .

دلگرفتگی مزمن 

کلمه های بی سروته 

من و دلخوشی آغوش 

او و سکوت عمیقش 

دیگر مدتی میشود حرف هارا در عمق چشم هایش جستجو میکنم 

مدتهاست 

مدتهاست که نگاهم را میدوزم به چشمانش 

به گلی که شیفته کرد ما را... تو نه دیگر آن دختر "میم مثل مادری" و نه زنی در "سنتوری".حالا حتی بازیگری جوان و مستعد و دلکنده از سینمای بیمار ایران و در سودای هالیوود هم نیستی .دیگر همه چیز تمام شد.دیگر مهم نیست که بگویند فقط برای حجاب و کار و پول و هرچه و چه و چه به بیرون زده باشی.از امروز تو یک خط شکنی.چه بخواهی چه نخواهی.نمی توانم فرض کنم که نادانسته سنگی را در آبی ها ی خالی و خیالی اذهان فسیلی انداخته باشی.یا شاید نمی دانستی و می دیدی و چه بهتر.دیگر هیچ چیز مهم نیست.تو بر روی "نباید "ها و"باید"هایی که قرن ها بر ما تحمیل شده است خط کشیدی. خوش آمدی قربانی.چرا شادی ام را پنهان کنم، وقتی روزهایی را می بینم که پرچم دار و خط شکن های سرزمین ام زنانی چون تواند ،که رگ های متورم غیرت و حجب و حیا و شرم را از درد و حسرت و ترس می ترکانند و با نگاهی کودکانه ،لخت ...برهنه در برابر چشمان از حدقه درآمده ی تاریخی کثیف می ایستند و نعره می شکند که هی ...های مرا ببین . من همانم که تو مرا به زنجیر کشیدی. در مقام خواهر و مادر و زن و با چماق عفت و عصمت و هر مفهوم بدبو و بدوی دیگر.من اینم . برهنه مرا ببین و در خلوت خویش به تدلیست ببغض، که در هزارتوی مفاهیمی فسیلی، به لجن کشیده شده ای و نمی دانی.آی خط شکن . من در برابرت سر تعظیم فرود می آورم و شرمنده ام و از هم اکنون ، تمام وجودم اشک و ترس است از دشنام هایی که نثارت می شود. آی دختر وحشی و معصوم-نگاهِ شرقیِ غمگین. تو را به برهنگی آسمانی ات سوگند که آنچه کردی ،کرد دیگرانی را که تو را محصور و مهجور می خواستند. تنها بدان که تنها نیستی .

شاهین نجفی 18 ژانویه

کاش به توان هزار

کاش وقتی ادم دلش میگرفت دلش میخواست غر بزنه یکی دلش حس میکردو زنگ میزد میگفت میخواستم بهت گوش بدم 

کاش وقتی ادم دلتنگ میشد صاحب دلتنگی میومد میگفت حس کردم باید پیشت باشم 

کاش ادما انقدر سرد نبودن که ادم دلش بخواد ازشون فرار کنه 

کاش بی کسی انقدری درد نداشت که ادم سردردش براش مهم نباشه 

کاش یکی پیدا میشد بیاد بگه بهم بگو چته چی شده چی میخوای 

کاش ادما یه سنسورایی داشتن که میفهمید کی کی میخواد باشن 

کاش ادما شعور هم داشتن 

شعور چیز کمیابیه کمیاب تر از دلتنگی 

کاش دندونپزشکیا خلوت تر بودن 

کاش دل ادم وقتی هوس لحن حرف زدن کسیو میکرد اون ادم صداشو دریغ نمیکرد 

با خیلی کاشای دیگه 

خیلی 

بماند به یادگار از جای جای وجودم

می آیم

دلم جاده میخواهد

صدای افشاریان 

فکر کردن فکر کردن آخ فکر کردن به بافتن موهایم

دلم تنگ است

با پیچش تاک ها دلم میلرزد

می آیم چشم میدوزم به انچه در عمق چشم هایت نمیتوانی پنهان کنی 

هیچ چیزی

یه چیزی تو وجود من مرده 

هیچ چیزی نیست که منو سر شوق بیاره 

نمیدونم چیه اما یه چیزی انگار تو عمق وجود من شکسته 

هیچ چیزی دیگه برام مهم نیست 

هیچ چیزی برام اهمیتی نداره 

هیچ چیزی برام هیچ معنایی نداره 

 

یک عاقل عاشق با یک عاشق عاقل فرق میکند

یک زمانی مدت ها پیش وقتی یک نفر همه پست های وبلاگش را پاک میکرد دلم میگرفت 

یا مثلا وقتی یک نفر پست اخرش را برای خداحافظی میگذاشت انگار همه غم های عالم در دلم خالی شده بود 

یکم که گذشت سعی کردم سنگدلانه تر برخورد کنم و پست را نخوانده وبلاگ را قطع دنبال میکردم و سعی میکردم بپذیرم انتخابش این بوده 

 

الان که مدتها گذشته و از بیرون ، ماجرا را نگاه میکنم یک ساکت دلتنگم 

درست شبیه زندگی به اصطلاح واقعی 

 

از وقتی یادم هست خود واقعی آدمهارا در نوشته هایشان راحت تر پیدا میکردم 

آدمها وقتی مینویسند خود خود واقعیشان هستند 

خود خود عمق وجودشان 

 

انگار بخاطر همین است فقط زورمان به محو کردن نوشته هایمان میرسد 

مچالگی

و منی که دلم میخواست آخر شب برای همه بنویسم دوستت دارم و فردا صبحی ،دیگر در کار نباشد