وب

 

 

معجزه نجات

اینکه آدم نمیدونه بعضی موقع ها آخرین باره درسته دلتنگیش بیشتره اما نعمته 

اما اینکه یه سری اولین بارها میشه آخرین بار خود خود معجزست 

 

بارها بارها بارها

بارها به این فکر کردم موقع رفتن بدون هیچ کلمه ای بذارمو برم یا نه برم تک تک آدمهای خوب و بد زندگیم رو بغل کنم لمس کنم ببوسم و بگم تارا دیگه تموم شد و قراره بره یه جای دور دور 

بارها بهش فکر کردم جاهایی که دلتنگ میشم برم بشینم و نفس بکشم یا نه دلتنگیامو خاک کنم تو گودال وجودم و طوری رفتار کنم که انگار هیچچی نشده 

بارها به این فکر کردم احساساتمو بغل کنم و بزرگشون کنم و براشون مادر باشم یا نه بکشمشونو و تیکه تیکه وجودمو جا بذارم همونجا که خورد شده 

بارها هم به این فکر کردم چقدر جای دل سوزوندن دارم برای خودم

اما چیزی که هست اینه که من هستم 

هنوز هستم 

زنده 

اینجا ..

چقدر این روزا دلم میخواد از درون و بیرونم بنویسم

واقعا یه لحظه هایی هست یهو دلم میریزه یهو دلم میگیره یهو انگار نگران چیزیم که نمیدونم 

از صبح چشم چپم به شدت درد میکنه 

انگار یکی انگشت کرده باشه داخلش 

دوست دارم برم کتابخونه هی شیفت بهم میدن 

میدونی از همه کسایی که هیچ چیزی برای ارائه ندارن ولی ارعاشو دارن متنفرم 

با اینکه ارزش تنفرم ندارن 

1641روز من

 

 

اخ

کاش میتونستم حرف بزنم 

کاش بلد بودم بگم بگم بگم تا خالی شم 

من همیشه ریختم تو خودم 

همیشه دردامو محکم تر قورت دادم 

همیشه تنهایی از پس همه چی بر اومدم 

اما الان دیگه خستم 

خیلی خسته 

اونقدر خستع که حس میکنم کم آوردم دوست دارم همه چی از حرکت بایسته 

خ س ت گ ی

خستم 

از همه چی 

امروز اینجوری امتحان دادم فردا هم اوضاعم همینه

نوعی عشق

هیچ چیزی اندازه ی باز شدن سالن مطالعه کتابخونه ها نمیتونست منو خوشحال کنه حقیقتا ذوق زده شدم 

کلا تو کتابخونه درس خوندن کمک میکنه ازین تنبلی جدا بشم 

از فردا :) 

امشب تولد نهاله 

دوس دارم براش یه کلیپ درست کنم از عکسامون 

از بدبختیایی که دوتایی پشت سر گذاشتیم

از همه اتفاقایی که تو این چند سال افتاد 

راستی 

نگاه کردن هم نوعی عشق است 

 

سکوت اجباری

ولی خودمونیما 

آدما چه راحت دل میشکنن.‌‌..