و تنها قسمتی از مأمن امن من

 

 

فقط سردرد داره

عمیقا حس تنهایی میکنم 

عمیقا...

گه شانسی

گه شانسی ینی من دو تا خرید داشتم و دقیقا تا خریدم ثبت شد 20 تومن از یکیش و 17 تومن اون یکیش تخفیف خورد 😐😑

ینی کاراموزی بیفتی دقیقا گروه سوم 

ینی با اون همه بدبختی بیمار پیدا کن تهش از خود استاد بهتر راجب بیماریش آموزشایی که بهش دادیو بره جلوی کلاس بگه بعد استاد هیچ نظری نده 

گه شانسی ینی هم اتاق شدن با اون عن خانوما 

و اینا فقط نمونه های اندکی از گه شانسیای تجربه شدست 

هنوز هم

هنوزم گاهی دلم براش تنگ میشه 

شاید اگه باهام بزرگ نمیشد اونقدر دلم نمیشکست 

شاید اگه مثل بقیه بهم نگاه نمیکرد 

شاید اگه قضاوتای بقیه رو به روم نمیاورد 

منم منتظر بودم 

شکستم 

ولی هنوزم گاهی دلم براش تنگ میشه 

سرخوشانه

من همیشه نامرئی بودنو دوس داشتم 

از وقتی یادم میاد ازینکه توضیح بدم و حرف بزنم بیزار بودم شاید چون همیشه نتیجه ای جز فهمیده نشدن نداشت تهش

همیشه ازینکه درموردم نظر بدن بیزار بودم چه خوبش چه بدش 

همیشه موضوع های کسل کننده مورد بحث دوروبریام منو کلافه میکرد 

من همیشه دوست داشتم عمیق نگاه کنم با قلبم حس کنم و به وجود بیارم 

من از تکرار متنفرم 

لپ کلام من ازینکه بین این جماعت نامرئی ام سرخوشم .

دخترک پره

پره از نداشته هاش

پره از تجربه هایی که باید جلوشو میگرفت

اون پره از هم اتاقی ای که پیشنهاد میده 

پره از دوستی که پشتشو خالی کرده 

پره از دویدن و نرسیدن به ارامشی که مدتها دنبالش گشته

اون پر شده از حساسیت هایی که هربار سعی کرد بهش اهمیت نده بدتر شد 

دخترک پره از حس تنهایی تو جمع

پره از مسخره شدن

پره از درک نشدن فهمیده نشدن

اون یه بغض بزرگ داره خفش میکنه 

دخترک خستست از نقش بازی کردن 

گاهی دلش میخواد نقش قوی هارو بازی نکنه 

بی تفاوت از کنار گرگا رد ش مقابل هیچی نایسته 

دخترک پره از سکوت از انزوا 

دخترک فراریه ازین جماعت 

خوب یا بد دخترک خستست از گریه های شبونش 

دخترک قصه کم اورده میخواد فقط بره 

راست نوشت دیگه حالش خوب نمیشه 

اره دیگه حال دخترک خوب نمیشه انقد ضربه خورد انقدر مچاله شد انقدر سکوت کرد 

اره دخترک متنفره از هم اتاقیاش 

دخترک متنفره از اسیب دیدناش 

دخترک قصه خستست از کوچ 

از رفتنای دور نشدن 

نمیدونه

حتی حوصله فکر کردن نداره 

دخترک دیگه هیچی نمیخواد 

:(

خستگی مفرط

این عکس اولین عکسی بود که هزارو هشتادو شیش روز پیش گذاشتم پروفایل وبلاگم 

داره سه سالش میشه 

این سه سال چقدر اتفاقا افتاد 

چقدر زمان چیز عجیبیه 

نمیدونم 

قبلنا حس جا موندن داشتم 

الان ناامیدی 

کاملا میدونم نباید اجازه بدم ناامیدی رخنه کنه تو وجودم 

و میدونم باید اسوده خاطر تر پیش برم 

اما انگار یه چیزی تو دلم سنگینی میکنه 

انگار منو به سمت انزوا و سکوت سوق میده 

انگار قرار نیست چیزی بهتر بشه 

کاش میتونستم یه قسمتایی از حافظمو شبا خالی کنم بریزم دور 

کاش میشد یه مدت رفت یه جای دور

این تنهایی داره تو عمق وجود من سخت ریشه میدوونه 

خستم 

خیلی خسته 

خسته تر از توضیح 

خسته تر از نوشتن 

حتی خسته تر از فکر کردن 

از همه چی خستم ...