فراموش شده

به بوف کور کز کرده در تن من 

اصولا

فکرکردن اصولا چیز خوبیه که خیلیا نمیکنن

بچه ها؟

بچه ها؟

بیاید حرف بزنیم 

هوا هوای خاطرات اوی وجودم است

شب تولد بیست سالگی دل گرفتگی دارد

گوشه اتاقم کز میکنم و عمیقا به این فکر میکنم چقدر از من دور شد آن تارای قصه 

و از ذهنم عبور میکند از ذهن چند نفر که روزی دوستم داشتند رفتم و از قلب چند نفر بار رفتن بستم 

به روز های بدون تفاوت و موهای حالت دار نداشته ام فکر میکنم 

و هر چه عمیقا دنبال تفاوت بین فردا با امروز و پس فردا میگردم هیچ چیز جز دل گرفتگی و دلتنگی پیدا نمیشود 

دخترآینه با دخترک قصه ای که همیشه ازآنها نوشتم حقیقتا باهم فرق میکنند 

و من نقش دخترکی به ظاهر بی احساس که مشغول سرکوب احساسات عمیقش است را در تئاتر زندگیم پذیرفتم و هرروز دنبال نمایشنامه متفاوتی برای نوشتن هستم وسط صحنه ای که چند دقیقه قبلش یک پسر میان اجرایم بلند گفت تو یک اغراق بزرگی و من همه دیالوگ ها و اکت هایم را فراموش کردم و خیره دنبال آن صدا میگردم تا فقط بدون پلک زدن نگاهش کنم و نگاهش کنم و نگاهش کنم

روز های بیست سالگی تمام شد و من حالا نزدیک ترم به خودم و دورتر از بقیه 

باورم شد

...

حس یک فراموش شده را دارم 

یا بچه ای که پس از افتادن بمب در شهرشان در کمد خانه زنده مانده و حالا سکوت پس از حمله را به یاداوری خاطراتش در جاهایی که چشم می اندازد نشسته 

تارای وجود من بیست سال گذشت ...

که تعدادشونم خیلی زیاده

یه سریاام هستن جای اینکه مغزشون و قلبشون پر باشه فقط کمرشون پره

ساده

تورو با خطای ساده میکشم  درست شبیه خودم درست شبیه دنیام 

کرما سیبو ول نمیکنن برن  منم که کرمارو نمیخورم 

دیگه پیر شدیم کنار هم 

یادمه چشمات آبی بودن یه روز  امیدوارم آبی باشن هنوز

زمان همه چی رو عوض کرده 

اون چمنزاری که ترکش کردی حالا یه حجم خالی و سرده 

اون همه روزا و شادی اون رنگایی که یادش دادی  همه رو فراموش کرده 

دیگه عادت کردم به این تنهایی به یه آسمون بدون پرنده هایی که میرن با تو ...