از بچگیمم همین بود

زندگی خیلی چیزای مختلفی رو بهم یاد داده 

راستش الان تو مرحله ایم که دلم میخواد برم تو یه کلبه کوچولو که کسی نمیدونه کجاستو درو ببندمو قفلش کنمو پرده هارو بکشمو آروم دراز بکشم رو تخت اتاق زیر شیروونی و بی هیچی نتونم فکر کنم 

آدم بزرگا کلا همه چی رو سخت میگیرن 

همه چی رو 

کی چی میگه 

کی چی فکر میکنه 

کی چی قراره بگه و فکر کنه 

من اما هیچوقت ادمها برام مهم نبودن

اگه اذیت شدم راحت کنار گذاشتمشون بدون بحث جدل دعوا 

فقط با نبودن 

و پای دوس داشتنامم موندم 

حتی اگه همه فکر میکردن اشتباه میکنم 

خودم کافی بودم انگار با دلم 

نمیدونم قراره چی بشه و چطور پیش بره ولی دوست دارم خوب پیش بره و هرچی که صلاحه بشه