اولین باری که تنهایی سینما رفتم کنکوری بودم تازه شهر محل زندگیمونو عوض کرده بودیم و هیچ مطلقا هیچ دوستی نداشتم ولی تجربه کردن حس خوبی بود
کافه میرفتم
پیاده روی میرفتم
میم بعد شنیدن اینا بهم گفت منزوی
گفت اعتماد به نفست پایینه
ولی من بیشتر از انزوا حس میکنم که بی نیازم
این عدم نیاز به بشر دوپا حس قدرت میده
این حس تجربه کردن با خودت
زندگی کردن با خودت
خودت
این عدم توانایی تو زندگی با بقیه
این اوج لذت از تنهایی
این پذیرفتن و در آغوش کشیدن خودم ...
خودت اگه از وجود خودت لذت ببری بقیه دوست خواهند داشت همراهت باشن
درست فکر میکنی
اصلا هم انزوا نیست
به این درجه در عرفان
استغنا میگن
عالیه.
تعریف ت از تنهایی و بی نیازی و خوش گذرانی اشتباه است.
اما اصلا مهم نیست. حداقل تا سه سال. شاید پنج سال. حتی هشت سال.
فقط یک خواهشی دارم. یک نکته دارم. خواهش ندارم. چون تو بی‌نیازی و دلم رو میشکنی.. اما از شوخی گذشته، اون نکته:
فرموله نکن این فرم زندگی رو. نگو این بهترین روش زندگی است. نخواه کسی با تو موافق باشه. به دیگران روش زندگی ت رو معرفی کن، ولی اصرار نکن.
فوق‌العاده است این مسیری که میری. اما این قسمتی از مسیره. ممکنه پنج سال دیگه فکر ت عوض بشه. تکامل پیدا کنه. پخته تر بشه. بنابراین راه رو برای سر زدن به جاهای دیگه دشت باز بذار. خوش بگذره در این جهانی که در او زندگی میکنی. فکر کنم، ولی فکر شده نرو، برو، که داری درست میری.
وتی چقدر دلم میخواد اینایی که تجربه رو کردیو تجربه کنم :")))
سینما، پیاده روی، کافه، یا حتی دوچرخه سواری:))) و همه اینا تنهایی..
میدونی ما شهرمون سینما نداره؟ اجازه ندارم برم دوچرخه‌سواری اونم تو این هوایی که جون میده براش؟ یا کافه رفتن حتی با دوستام چه برسه تنهایی.. هه.