این روزها به توان بی نهایت

گاهی اوقات حس میکنم اونقدرا که باید تخس نیستم 

نمیدونم یهو خیلی ساکت میشم اونقدر که خودمم متوجهش میشم 

یهو دلم نمیخواد هیشکی باشه

سریال میبینم 

درس میخونم 

میخوام بگم زندگی میکنم 

ولی بدون ادما 

یهو مثلا به خودم میام میبینم مدتهاست با کسی حرف نزدم 

اونجوری که بتید تو جمع نبودم 

و خب عجیب نیست برام من مثلا یهو اون آدمی میشم که دلخوشیام تو دستای خودمه 

دوست داشته شدن حس خوبیه اما کی؟ 

دقیقا وقتی که تو به طرف مقابل حس متقابلی داشته باشی حسی که نباشه از زهر بدتره 

برا همین اونایی که در جواب اونی که دوست داره انتخاب میکنی یا اونی که دوسش داری میگن اونی که دوسمون داره رو درک نمیکنم 

اصن یه طرفه هیچی پیش نمیره