اردیبهشت طهرون

بودن پیش یه سری از آدما باعث میشه نه به چیزی فکر کنی نه بفهمی زمان چطور میگذره 

دقیقا مثل نبودنشون که زمان هی کش میاد کش میاد کش میاد 

خلاصه که امروز اون مانتوعه که دوس داشتمو اون شال پیشیه و کفش مشکیامو پوشیدم 

سیگار و فندکم گذاشتم تو کوله پشتیم و رفتم که برم

این اورژانس لعنتی تموم ش بقیش دیگه کار خاصی نداریم و میتونم راحت تر درس بخونم 

خلاصه که الان رو مود تنهایی رفتم باز زیاد حرف نمیزنم ولی حالم لب مرزه میتونم خوب باشم میتونم یهو دلگیر باشم 

نمیدونم ولی این متزلزل بودن یه جوریه 

کارای پاسمم انجام دادم تا هفته دیگه میاد