وبلاگ آساره ...

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

وبلاگ آساره ...

شنبه, ۱۱ دی ۱۴۰۰، ۰۹:۵۹ ب.ظ

پنج سال پیش همچین شبی با کلی ذوق و شوق شروع کردم به نوشتن نمیدونستم ممکنه همه زندگیم با این نوشته ها و این وبلاگ عوض بشه

شد ..

الان عزیزترین آدمای زندگیم رو ازینجا دارم

خوشحالم بابت تصمیم اون شبم

و خوشحال تر بابت بلاگر بودن...

قسمتی از وجود من با این کلمه ها اینجا تا ابد باقی خواهد موند

هر اتفاقی هم که بیفته

۰۰/۱۰/۱۱

تنها امکان ارسال نظر خصوصی وجود دارد

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

نظر شما به هیچ وجه امکان عمومی شدن در قسمت نظرات را ندارد، و تنها راه پاسخگویی به آن نیز از طریق پست الکترونیک می‌باشد. بنابراین در صورتیکه مایل به دریافت پاسخ هستید، پست الکترونیک خود را وارد کنید.