هیچ عنوانی به ذهنم نمیرسه

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

هیچ عنوانی به ذهنم نمیرسه

چهارشنبه, ۸ دی ۱۴۰۰، ۰۹:۰۹ ب.ظ

برات تعریف کردم امروز یه خانومی تو آسانسور قربون صدقم رفت و من دلم ضعف رفته بود براش چون دقیقا جمله های مادربزرگمو میگفت ؟

و من این لحظه های رشتمو با هیچی واقعا با هیچی عوض نمیکنم

دردت و جونم

سقت بام رولم

بوامی

ای نازار

وای هنوزم به کلمه هاش فکر میکنم کیف میکنم واقعا بعد اون صبح عصر توام با درد و ضعف چسبید

۰۰/۱۰/۰۸

تنها امکان ارسال نظر خصوصی وجود دارد

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

نظر شما به هیچ وجه امکان عمومی شدن در قسمت نظرات را ندارد، و تنها راه پاسخگویی به آن نیز از طریق پست الکترونیک می‌باشد. بنابراین در صورتیکه مایل به دریافت پاسخ هستید، پست الکترونیک خود را وارد کنید.