وقتی دلم هیچ رنگی برا لاک زدن نمیخوا ینی یه مرگیم ه که خودمم نمیدونم چه مرگیه دقیقا

بذار بگم که دلم تنگ شده 

برای آرامشی که تو نوشته های هیفده هیژده سالگیم بود 

برای اون وقتایی که انقدر خشمگین نبودم 

حتی انقدر ساکت نبودم 

سکوت من با خشمم رابطه مستقیم داشته

امروز علیرضا گفت چته چرا هروخ میای انگار گرفتن زدنت 

نمیدونست خستم اونقدر که حوصله حرف زدنم ندارم 

حتی نمیدونست اونقدر ضعیف شدمو خودخوری کردم که یادم نمیاد دلیلش دقیقا کدوم یکی از اتفاقات این مدت بوده 

گذشت 

اره گذشت 

کاش بلد بودم همونقدر اروم باشم 

کاش اصن یکی بلدم بود 

میدونست با چند تا سایه روشن و آب هویج و چند تا آهنگ بهتر میشم 

یا معجونی که توش بستنی کره گردویی داشته باشه 

یا دیگه ته ته تهش یه خونه خلوت ساکت که بشینم تو نور آفتابی که از پنجرش اومده داخل و بوی غذا پیچیده توش یه غذای معمولی حتی 

کاش مثلا بودی از پشت بغلم میکردی و موهامو بو میکردی و گردنمو بوس میکردی و برات ازین میگفتم که کلی ذهنم اروم تر شده حالا که دارم به تک تک کارام میرسم 

یا مثلا از وقتی حواست نیست گردنتو نگا کنم 

یا خوابی موهای سینتو 

کاش بودی حتی نوک مماخمو میمالوندم به نوک مماخت 

آدما همیشه ازون جایی ضربه میخورن که حتی فکرشم نمیکنن 

بذار این جمله اخر مهروموم شده باقی بمونه 

گاهی از همه چی حالم بهم میخوره در اوج امیدواری 

اما الان ذهنم مرتبه 

حسم خوبه 

هربارسخت تر از بار قبل میگذره 

هربار تاثیرگذارتر از بار قبل میشه 

کاش بیای بغلم کنی بگی پناهگاهت میشم 

بگی بغلم هیشکی نمیتونه اذیتت کنه 

کاش باهام اندازه یه نفس فقط فاصله داشتی ..