ادامه میدم :: ابهام

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

ادامه میدم

سه شنبه, ۱۳ مهر ۱۴۰۰، ۱۰:۴۱ ق.ظ

از تلخی تجربه دیروز کلمه ای نیست برای نوشتن

از امید امروز هم ...

بهش گفتم اگر خیر و صلاحی هست رخ بده اتفاق بیفته رقم بخوره حتی اگه سخت باشه من بجون میخرمش

بجون ...

من حالا دارم حجم زیادی از فشار و فشار و باز هم فشار دستوپنجه نرم میکنم

اما یادته که گفته بودم صبر برام چیز مقدسیه.

میلرزم میلرزیدم میلرزیدم ...

اما دست خودم نبود

ادامه میدم

۰۰/۰۷/۱۳

تنها امکان ارسال نظر خصوصی وجود دارد

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

نظر شما به هیچ وجه امکان عمومی شدن در قسمت نظرات را ندارد، و تنها راه پاسخگویی به آن نیز از طریق پست الکترونیک می‌باشد. بنابراین در صورتیکه مایل به دریافت پاسخ هستید، پست الکترونیک خود را وارد کنید.