ماه گذشته

نیما بهم میگه هیچوقت از روی اجبار کار نکنم 

میگه از روی دلسوزی و ترحمم کار نکن 

فقط از رو علاقه کار کن 

راست میگه فقط علاقست که آدمو سر پا نگه میداره تو هر چیزی 

من معتقدم کارایی که انجام میدیم یه جور هنره درسته تمام پروسیژرا یه روند مشخصو پی میگیرن اما تهش هر کسی سبک خودشو پیدا میکنه 

نیما واقعا خوب پانسمان عوض میکنه دقیق فشار میگیره و پک سلو خیلی دقیق و کنترل میکنه 

دیروز فقط منو اون شیفت بودیم 

تصمیم گرفتم بهش نشون بدم اگر بخوام تمرکز کنم هیچ چیزی از زیر دستم در نمیره 

همه چیز دقیقا سر جاش بود لیست کامل بود پرونده ها تکمیل بودن سیستما اتاق عمل بود و اونقدر همه چیز سریع انجام نیشد که دهنش باز مونده بود و فقط تهش بهم گفت مرسی هستی امروز خیلی خوب بودی 

چپ چپ نگاش کردم گفتم فقط چون با تو شیفتم 

هندلی بودنم تو شیفتامون با بقیه براش روشن شد 

دیگه واقعا فهمید اگه به قول خودش هندل بازی در میارم برا اینه هم شیفتیام کار نمیکنن نه اینکه گیج بازی درارم یا بلد نباشم 

شیفتاییم که با نیما و علیرضا میگذره خیلی تجربه های جدید یاد میگیرم و پخته تر میشم 

چه شخصیتی چه رفتاری چه تسلط رو کار 

اونا اجازه میدن راحت تجربه کنم و اگه از پس کاری خوب بر نیام با شوخی از دلم در میارن و میگن که اونقدرا مهم نیست که دلم بابتش بگیره 

هر چند هر شیفت باید هزار بار بگم نیما ماسکت علیرضا ماسکت 

و حرص بخورم که چیزیشون نشه 

اما خب گوگولوعن 

ته ته همه این نوشته هام میخوام بگم تجربم نشون داد چققققدر مهمه که با چه تیپ ادمایی همکار باشید و محیط اطرافتو چه مدل ادمایی پر کرده باشه اره چیز مشخص و واضحیه اما خب تعریف کردنش خالی از لطف نبود