مصییته حقیقته حقیقته حقیقته

 

به سقوط جان میسپارم 

به لحظه منجمد شدنمان در آتش میاندیشم 

به همه لحظه هایی که با مرگ عجین شدیم 

به دم بی بازدمی که ماند در جانمان 

به جانی که نای ماندن ندارد 

به امید خفه شده در نطفه ام

به این حجم از عذا و آوار و بذبختی و فلاکت

و بد پشت بد اوردن 

این آه کدام مظلوم بود این چنین نحس و ادامه وار ته ندارد 

سیاه پوش جان دادن هایمان را به نظاره نشسته ایم 

در سکوتی بی ژرف 

.