ماجراهای من و بابا

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

ماجراهای من و بابا

چهارشنبه, ۲۱ آذر ۱۳۹۷، ۱۲:۳۰ ق.ظ

رفتم شام خوردم بعد چون دیروقت بود گفتم ظرفارو حالا بعدا جمع میکنم بعد بابا با یه نگاهی که توش چیزایی شبیه این دیگه چه آفریده ای بود گیر ما افتاد اومد تو اتاقم منم گفتم ببین پدر من بیا منطقی با قضیه برخورد کنیم نسل ما نسل خسته ایه پس بهتره برا راحتی خودتونم که شده سطح توقع و انتظاراتتونو از ما بیارید پایین هیچی دیگه سکوت توام با تاسف عمیقش برا نسلمون کمرمو شکست !

بعضیا شب زود بخوابید صب کله سحر مهمون قراره بیاد براتون دیگه من نمیدونم با خودتونه