میرَوَم !

 زن ها رسم عجیبی دارند ! سالها را با چمدان رنگ و رو رفته ی زندگیشان بر در خانه ات جان میسپارند  ، در میانه ی آتشی که بر پا میکنی روزگار میگذرانند و به پرستش لبخندِ از سر اجبارت تمام قد خواهند ایستاد !! زن ها ساده نمیروند ، گاهی چمدان رفتن را زمین میگذارند و با پیراهن گلدار آبی و زمزمه ی ترانه ای یادگارِ مادر ، دایه ی گلدان های خانه ات میشوند . زن ها ساده خزان نمیشوند ، درب خانه ات اما ... به خشم زنی اگر بسته شد ، در دشت تنت دیگر آویشنی نخواهد رویید !!

بانوی کوچک ژانویه