سکوت اجباری یک من...

من ماندم و باور هایی که هرلحظه محکم تر از همیشه در روح زخمی وجودم حس میشود

من ماندم و خلأ وجودی که نه دلخوشی هایش را تجربه کرد نه رویاهایش را ساخت و نه آرزوهایش مانده

من ماندم و تجربه تخریب شدن همه رویاهایی که حبس شدن یک خفگی در گلویم را به همراه داشت

صدایی که پر کشید به ناکجاآباد عمق وجودم

باور خیلی لحظه ها و زخم های بدون مرهم قلبی که برای تپیدن دلیلی پیدا نمیکند

دیگر از من چیزی باقی نمانده برای نوشتن

سکوت اجباری و سرکوب و ته کشیدنی که جان نوشتنی باقی نگذاشته

سکوت تلخ حاصل از نخواستن پس زده شدن ومقایسه های بی رحمانه ای که باختن به دیگری حقیقت انکارناپذیرهمیشگی اش بود

*احتمال صفرمطلق

*صدایی که خفگی را برگزید

*نبود موهای بافته شده

*گذشت نوزده سال از امید خالی

*سخته

*سکوت

فقط تو میتونی حال منو بهتر کنی ... فقط تو...تو...