ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.
و تو
از
هر آنچه
تاکنون
دیده بودم
زیباتری

بایگانی

يكشنبه, ۸ اسفند ۱۳۹۵، ۰۵:۴۱ ب.ظ

ممد جو سلام ، خویی ؟ شی موکونی ؟ سره خور دیه سری نمزنی ؟ ایسه دیه ورمو پولدارشییه ، زیر پاتم سل نموکنی ؟ سیم ده پت نلی رفاقتمو خراو با و بوره ، دلمو ورت تنگ شیه .

یاته او زمونا ؟ م هنی یام نرفته ، هنی هر وقت مرم ورویرد ، وه یاد او زمونا دوری دمین شر مزنم و سری هم وه گلدشت و چوقا مزنم ، گرچه دیه او رنگ و بونه نره و ایسه دیه منو تونه کسی نمشناسه ، ولی خو ، ایما وره خوئمو یه زمونی شهرنه چول کرده ویم ، وا صغیر و کبیر رابطه داشتیم ، آخه ایما همش واهم بیمو ،تو هی مرفتی کلاس خط و منم مرفتم باشگاه وره آقا صدر ،ایواره که مشد مین بلوار ، گل کوچیکی مزئیم و وا ای لات لوتا سر و سری داشتیم . چنی از ای عرق سگیا دان خوردمو ،وا دایی نعمتت چه شراوایی زئیم ، نوارا ستارو  هایده چنی ومو حال مدا .

ایسه دیه همه چی عوض شیه ،حرف اولنه پیل مزنه ، هر کامینمو گرفتار شیئیم و وا زن و بچه و کار دیه نمتونیم وره خوئمو بایم ، یعنی نملن همدیر بجوریم و واهم بایم ، هر جا هسی خوش بای و اینه بون که م همیشه وه یادت هسم .


  • ۹۵/۱۲/۰۸

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">