میدانی..

برای خداحافظی در آغوش فشردمت

بغض گلویم را گرفت

چشم هایم را بستم تا یادگاری آغوشت رابه اعماق وجودم بفرستم که تپش های قلبت به جانم بنشیند

اشک مژه هایم را خیس کرد

درست وقتی که باید میسپردمت به امان خدا که بروی بدنبال آینده ات که بروی پی زندگیت   گره خوردی به جانم

درست زمانی که باید میرفتم ازاین شهر باید دل میکندم از نگاهت و خاطره های خوبت را  مهربانیت را  اصلا خودت را دستت میدادم   تمام شدم

یادم رفت چگونه فراموشت کنم

میدانی جان دل

من قلبم را جایی میان وجودت جا گذاشتم...