ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

شاید...

دوشنبه, ۱۱ بهمن ۱۳۹۵، ۰۷:۴۰ ب.ظ

لحظه هایی بود که دلم میخواست باشی لبخند بزنی نگاهم کنی

شاید راست میگفتی تصور بعضی لحظه هاسخت است سخت تر ازآنکه برای رفتنت دلیل پیداکنم


ولی شاید جایی میان انبوه نامهربانی ها خوب بودن هایم را به یاد آوردی

شاید وجودم برایت آشنا آمد

شاید بودنم را شناختی



{تنهایی} کنارم نشسته خط به خط نوشته هایم را میخواند

  • ۹۵/۱۱/۱۱