به خاطر خواهی آورد

غمگینت خواهند کرد 

بسیار هم غمگین 

 

آنوقت حتما مرا به خاطر خواهی آورد

قلب متلاشی

اولین باری که پیدات کردم تو وب پری بود 

یه قالب سبز ساده خوشگل که بالاش نوشته بود دوور لر و پری با ذوق تو جواب کامنتا نوشته بود کار توئه 

من اون موقع ها وبلاگ نداشتم 

میخوندم فقط 

یادمه اومدم وبلاگت همون اول نشستم به خوندن اون همه نوشته

برات با اسم غریبه آشنا نوشتم 

نوشتم نرو شاید یکی یه جایی منتظرت باشه 

از پری خبر ندارم 

از نارین خبر ندارم 

از صخی خبر ندارم 

هما ازدواج کرد 

علی رفت دانشگاه 

از اون دختره که سرطان داشتم خبر ندارم یادته شنبه عمل داشت رفتیم براش نوشتیم منتظرش میمونیم یادته توام براش نوشتی

نبودی بهار بزرگ شد کنکور داد 

نبودی من وبلاگ زدم این همه نوشتم 

نبودی رفتیم دانشگاه 

میدونی اینکه نیستی اینارو برات تعریف کنم چقدر سخته 

یادته میگفتی طراحیت اصن خوب نیست ؟ عکسای کلاس طراحی دانشگاه یادته؟

یادته چقدر پینگ پونگ دوست داشتی؟ 

یادته ؟ 

یادته هیشکی دلش نمیخواست بری ؟ یادته اون روز صبح دانشگاه بودی ؟

این لحظه ها داره دیوونم میکنه و نیستی ..‌

 

 

من با دیدن اون سنگ سیاه قلبم مچاله شد 

میدونی هر بار دلم نمیخواست باور کنم 

همسن من بودی ...

همسن الان من بودی دقیقا همسن الان من بودی

ولی میدونی من جرات تورو ندارم 

جرات ندارم خودمو از همه بگیرم تموم کنم همه چیو

با اینکه دلم بد شکسته ها 

میدونی ...

اشکام بند نمیاد 

کاش بودی میومدم برات تعریف میکردم چقدر از تجربه های اون موقعتو دارم تجربه میکنم 

کاش بودی بهت میگفتم چقدر بودنت خوبه 

کاش نمیرفتی 

کاش داغ نمیذاشتی رو دلم 

دلم تنگ شده برات 

خیلی تنگ شده 

خیلی

 

 

افسوس..

مدتیست از اطرافیان انگشت شمارم دوباره پرسش اینکه من اگر بمیرم چه چیزی از من در خاطرتان بیشتر میماند را آغاز کردم

میگویند نمیخواهند حتی لحظه ای به آن فکر کنند یا گذشته های خیلی دورترم بیشتر در ذهنشان مانده

والس تهران در ذهنم پلی میشود 

نمیدانم چطور یک ملودی مدتهاست توانسته در عمق جانم رخنه کند

مسخ میشوم انگار    تبدیل میشوم به حجمی از حس دلتنگی و خاطره 

احتمالا یادت باشد برایت نوشتم     برای انتظارهایت تا آمدنم 

آمدم ...

حالا اما من ماندم و خیابان های راه نرفته ای که روزی نوشته بودیم با والس تهران همه اش را وجب به وجب کنار هم قدم برداریم 

من ماندم و تمام رویاهایی که قرار بود خاطره شان کنیم

دوتایی     من و تو

حالا اما بین منِ دلشکسته و توِ هنوز شروع نشده تمام شده ، چقدر فاصله است.. 

به اندازه تمام این سالها انتظار که درست لحظه های متولد شدنش همه چیز شبیه یک حباب از بین رفت و انگار هیچوقت وجود نداشته 

نمیتوانم بگویم وجود نداشته چون به قلبم که نگاه میکنم میبینم هستی ، اتفاقا با نخواستن هایت هستی با همه نخواستن هایت

 

 

حس زن آبستنی را دارم که حاضر نیست از جنین سقط شده اش فارغ شود 

زن آبستنی که ناخواسته باردار شد اما دلش گره خورده بود به تپش های کوچک وجودش 

حالا پای جان خودش به میان آمده اما انگار میخواهند جانش را از عمق وجودش بیرون بکشند

 

این جنین سقط شده غم بود یا عشق     نمیدانم..     شاید هردو شاید هیچ یک 

 

اما من اینجا ایستاده ام و جان دادن جنینم را نظاره گر که نه ،  در عمق جان حس میکنم