پسربچه تنها

داشتم فکر میکردم پسربچه پنج شش ساله کوچه پشتی چقدر شبیه من است

او با دیوار خانه شان پاسکاری میکند

از سرتا ته کوچه را با توپ میدود

حریف خیالیش را دیریبل میکند

روپایی میزند

ودر آخرمحکم شوت میکند

حتی برای اینک دستش به زنگ خانه برسد روی پاهایش بلندمیشود

او همه این کارهارا تنهایی انجام میدهد

درست شبیه من

تنهای تنها

تنهایی تجربه عجیبیست

بزرگ که بشود قبول کردن آدم هابرایش سخت تر میشود

راحت تر قبول میکند هیچکس اهمیتی به حالش نمیدهد

حتی باور میکند پشتش خالیه خالیست

او تنهاییش را باور میکند حتی اگر تاوانش اشک هایش باشد

دیگر از عوض شدن آدمها تعجب نمیکند

اصلا هیچ چیز در دنیا برایش غیرقابل باور نمیشود همه چیز را باور میکند

هرچقدر هم طول بکشد باورهایش را میگذارد در وجودش

همه حقیقت هارا میگذارد گوشه دلش

او قبول میکند یک تیم یک نفره است جلوی همه دنیا

یاد میگیرد اصلا برای کسی مهم نیست که دل گرفته اش را آرام کند

او وقتی بزرگ شود یک نفر شبیه من خواهد شد

کاش بزرگ که شد خودش بماند خودساده اش

دلم برایش میسوزد اصلا کاش بچه بماند

اگر مثل من بشود ازدوست داشتن دلش هیچ جوره نمیگذرد

اما وقتی حس کرد هیچکس هیچکس اورا نمیخواهد ساکت مینشیند باورهای دلش را محکم میکند

امروز رای دادم تنهایی

امروز باورکردم  تنهایی

امروز تنها بودم باز هم تنهایی...

نوشته های سررسیدم کنکوردادند

سکوت...