از یک لحظه ای به بعد دیگر جانم در وجودم نبود 

یعنی دقیقا حس میکردم جای دیگری تپش قلبم را حس میکنم 

یک جایی در وجود کسی که جان و جهانم شده بود 

جان و جهان من آرامش تمام دنیا را میان دستانش جا داده 

نمیدانم چطور توانایی آرام کردن جان من را دارد اما هرچه هست همه جانم را جا میگذارم در آغوشش ...

حالا دیگر هیچ چیز من در این تن نیست همه اش مانده در همان جایی که باید میماند 

وی امروز را ثبت میکند

نسرین بهم میگه اون سه تا ستاره رو بگیر مستقیم برو اون ستاره پر نوره منم 

بعد بهم میگه بیا برات ستاره انتخاب کنیم میگه تو اون کوچولوئه باش که نزدیک منه 

میگم اون که نور نداره میگه داره فقط دوره واس همین کم نور به نظر میاد 

همین حرفش تمام وجود منو زیرو رو میکنه 

نگاه میکنم به دختر توی آیینه و بهش میگم مگه چند بار دیگه زندگی میکنی 

وسایلمو جمع میکنم به بابا زنگ میزنم میگم من دارم میرم تنهایی و دیگه برام مهم نیست چی بشه و چی میشه فقط میخوام زندگی کنم 

من ... برای اولین بار دارم زندگی میکنم ...

به تاریخ هفتم اردیبهشت ماه هزار و سیصد و نود و هشت 

پریسا

پریسا دختر خون گرمیست 

چشمان روشن زیبایی دارد مهربان است و از همه بیشتر اینکه میشود ساعت ها نشست و به لهجه شیرینش نگاه کرد میگویم نگاه چون حالت چهره اش خنده هایش و مهربانیش همه دل میبرد 

به من میگوید هربار که من را میبیند با آرامشم آرام میشود 

کم کم دارم باور میکنم دختر آرامی هستم 

پریسا دوست داشتنیست چون چشم های مهربانی دارد 

راست میگفتی تو آدم انتقام جویی بودی