ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

نمیدانم که چرا انسان تا این حد باخوبی بیگانه است... وهمین درد مراسخت می آزارد

ابهام

آدما به اندازه حرف هایی که نمیزنن از هم دور میشن ...

بیا بریم همونجا که میترسیم .

هم آغوشی شان یک نبرد بود .

غریبانه زیست مان در پیله اندوه

من اگه خسته شبیه تن ایران بودم

ما روزهایی رو زندگی کردیم که قابل زیستن نبود

اما من در همان روز های سخت هم تو را دوست داشتم ...

آنچه ما زندگی می انگاشتیم ، اینجا مرگ بود .

دنیایی کوچک ، رویایی بزرگ

پس زخم هامان چه ؟

رها گشته در تنهایی خویش

و ما ، ساکنان گوشه غمگین عالم ..

سالها پیش جسمِ نیمه جونم میونِ دریا غرق شد،
دیگه هیچی یادم نیست.

بایگانی

۵۵ مطلب در دی ۱۳۹۵ ثبت شده است

 

 

مدیونید پا نشید برقصید

 

 

 

داره برف میاد و ما بسی خوشحالیم.....

از بین گل های دستش یک گل رز سفید انتخاب کردم

بعد ازحساب کردن لبخند روی لب هایش نشست

ازاوپرسیدم خواهرداری ؟     باصدایی مظلوم گفت :بله خانوم

گل را دستش دادم و گفتم:این را از طرف من هدیه بده به خواهرت.   چشم هایش برق زد

حالا من مانده بودم  و بغض گلویم...


نمیدونم عملت خوب پیش رفت یا ن
نمیدونم حالت بهتر شده یا ن
ولی اون روز از ته دلم واست دعا کردم درد نکشیبعد از اون روز دیگ پیدات نکردم
امیدوارم هرجا هستی دیگ درد نکشی
دیگ کسی اذیتت نکنه
امیدوارم دیگ حالت بد نش
دیگ نخوری زمین
امیدوارم دیگ نفست بند نیاد
امیدوارم امتحاناتو خوب بدی
امیدوارم دیگ وقتی سرتو گذاشتی رو سینه داداشت از درد نگی از وصیت نگی براش خواهری کنی
دیدی من تک تک حرفاتو نوشته هاتو یادمه
فقط اون آدرس لعنتی و اسمت یادم نیست
خدا جون نذار بشینه موهای دوستشو ببافه
بذار جلوی آیینه موهای خوشگل خودشو ببافه و روش گلای ریزه سفید بذاره
اونو ب خونوادش ببخش
من شاید هیچوخ پیداش نکنم ولی ت ک میدونی کجاس ت ک میتونی همه چیو تغییر بدی
نذار سرطان امیدشو رویاهاشو ارزوهاشو ازش بگیره
خواهش میکنم...

چقدر دلش میخواست او هم یک وبلاگ داشت ک از خودش مینوشت از هویتش از وجودش از دلش از خودش از دوروبرش
چقدر بیشتر دلش میخواست او هم مثل او عاشق نوشتن باشد...


میگویند دعوا نمک زندگیست
اما ن اینک همش نمک هایت را بیاوری بریزی روی زخم مچ دستش!

  • ۲۵ دی ۹۵ ، ۰۸:۱۸

کاش میشد صدارا از بعضی ب یادگاری برای ادامه گرفت ومحکم در گنجینه ی وجود گذاشت

حرف هایش تلخ بود بوی رفتن میداد
ت ک میدانی من آدمه شنیدن بهانه ها نیستم
اگر میخواهی دلیل هایت را دستم بده و برو
فقط بهانه نشانم نده
همیشه حق نخاستن داده ام
همیشه ب خواسته ها احترام گذاشتم
سعی کردم منطقی باشم
ببخشم
متنفرنشوم
فراموش کنم

اما تلخی بعضی حرف ها در عمق وجودت میماند
بعضی چیزها فراموش نمیشوند
حقیقت میشوددر وجودت
آنوقت هراتفاقی میفتد آن حقیقت را ته وجودت بخاطر میاوری

بعضی آدمها هستندحتی وقتی کنارت نشسته اند
حتی وقتی صدایشان را میشنوی
حتی وقتی چشم میدوزی به نگاهشان
یاحتی وقتی محکم دستشان را میگیری
باز هم دلت برایشان تنگ میشود...

چرا خوشبختی دختر ها را در همسرشدن و مادر شدنشان میبینند!؟؟؟
خوشبختی هرکس یک چیزیست دروجودش
این وجود خودفرد است ک باید حس خوشبختی داشته باشد
بنظرم هیچ دختری باازدواج و بچه دارشدن خوشبخت نشده
خوشبختی پیشرفت
ساختن رویاها
به دست اوردن ارزوها
امیدواربودن
بهترشدن از دیروز
ارامش
انسانیت
و زندگی کردن است
ک قطعا بدون شوهر و فرزند هم شدنی خواهد بود
البته خوشبختی ازنظرهرکس تعریف مستقلی دارد
و من تنها نظرشخصی خودم را مینگارم
و اجباری در صحیح پنداشتن وپذیرفتن آن نیست
نیت فقط ب اشتراک گذاشتن است!

دیوانگی اش داشت تثبیت میشد
آدمهارا شبیه یک نفرمیبیند
صداهارا شبیه یک صدا میشنود
و کلا دریک حالت گنگ و مبهم به سر میبرد!





ازان دیوانگی های دلنشین...