۱۴ ماه سکوت

دلم میخواهد بروم بچه های همه کادر درمان را در آغوش بگیرم و آرام دم گوششان بگویم میدانم اینجای قضیه هم هیچکس مارا درک نکرد بگویم میدانم اینجا هم بی کسی خفه مان کرد 
بگویم میفهمم ماندن وسط همه چیز چقدر حس خفگی مزمن گلویمان را تشدید کرده 
نه میشود به بقیه فهماند هر بار که به قصد بیمارستان به رفتنش از در چشم میدوزم تکه ای از جانم را بدرقه اش میکنم 
و نه میشود فریاد زد که تحمل استرس این فشار چند برابر همه دردهای گذشته روی هم است 
ننمیتوانم تلخی ته گلویم را کاری کنم که کنارم دلتنگش میشوم وقتی خستگی اش چند برابر همیشه در نگاهش ایستادنش لحن صدایش لمس میشود 
هربار که برایم تعریف میکند دادوبیداد و توهین عادت کردنی نیست قلبم مچاله میشود که آخر به کدامین گناه 
به گناه ۱۲ ساعت نفس نکشیدن از پشت سه لایه ماسک آب و غذا نخوردنش از ترس جان 
دلم میخواست جای من بودند میدیدند هر شیفت جانت را راهی کردن چه حسی میتواند داشته باشد 
اینهایی که نوشتم کابوس نیست 
دقیقا ۱۴ ماه زندگی هرروزه من از وابستگی ام به تپیدن قلبم در سینه مادرم است 
من بغض میکنم وقتی خستگی اش را میبینم اما او عاشق است یک عاشق صبور
من بعد از ۱۴ ماه برای اولین بار جایی مینویسم که تنها فرزند یک پرستار بخش مراقبت های ویژه بیماران کووید۱۹ هستم 
اما فقط روی کاغذ او تنها مادر من بود 
بیشتر از من مراقب عزیزان دیگران بوده
این را چون مادرم است نمیگویم 
این را چون عشقش است نوشتم 
راهی جز خودمان برای زنده ماندن نمانده